The Life Store #Wattys2016

8: Een goede voorbereiding is heel veel werk

"Wie staat er verdomme zo vroeg aan de deur?"

Slaperig trek ik mijn oogleden van elkaar. Waarom is Kayleigh in hemelsnaam zo aan het schreeuwen? En waarom ben ik al wakker? Het is pas- o, half elf. Dat is eigenlijk al best laat voor mijn doen. Ik gooi mijn benen over de rand van het bed, precies op het moment dat de deurbel weer door het huis rinkelt. "Ik doe wel open!"

"Fijn," bromt Kayleigh vanuit de kamer naast de mijne. "En vertel wie het ook is om vooral nooit meer terug te komen. Ik wil slapen."

Ik gris een vest van mijn bureaustoel om aan te trekken, zodat tenminste een deel van me er fatsoenlijk genoeg uit ziet om de postbode onder ogen te komen. Of wie het dan ook mag zijn. Op blote voeten schuifel ik richting de hal, waar onze intercom hangt. Maar dan besef ik dat het niet de bel van de intercom is die door het huis klinkt. Het is de bel van de voordeur. Onze voordeur. Wat betekent dat degene die onze aandacht probeert te trekken al door de gemeenschappelijke voordeur is gekomen.

Met een ruk trek ik de deur open, om vervolgens begroet te worden door een stralend lachende Lindsay. "Goedemorgen!"

"Goedemorgen," breng ik verward uit. "Wat doe jij hier? En hoe ben je binnen gekomen?"

"Oh, die aardige jongen uit India ging net joggen toen ik beneden aan wilde bellen, dus hij heeft me erin gelaten."

"Oké prima, maar wat kom je doen?" Op die vraagt heeft ze nog geen antwoord gegeven.

Ze kijkt me aan alsof ze zich afvraagt of ik dit serieus meen. "Jou klaarstomen voor je date van vanavond natuurlijk! Je hoeft vandaag toch niet te werken, hè?"

"Nee, vandaag niet. Maandag pas weer." Komende week werk ik nog op doordeweekse dagen, maar als de week daarna de colleges starten zal ik wel voornamelijk in het weekend werken.

"Mooi." Lindsay wurmt zich langs me heen naar binnen. "Wat een troep. Zo te zien zijn jullie nog niet echt aan opruimen toe gekomen na gisteravond."

"Wanneer hadden we dat moeten doen? Tot een paar minuten geleden lag iedereen in dit huis nog in bed."

Lindsay snuift. "Stelletje luie donders. Dan moet je je huisgenoten maar laten opruimen, want wij hebben namelijk nog een hoop werk te doen."

"Hoezo dat? Ik heb één date, vanavond. Daar hoef ik me toch niet nu al op voor te bereiden?" Het is niet alsof ik een expert ben op datinggebied, maar half elf 's morgens is volgens mij ernstig aan de vroege kant om hiermee te beginnen. Het duurt nog acht uur voordat Ferran me op komt halen om samen ergens te gaan eten.

"Ik wil gewoon zeker weten dat we tijd genoeg hebben. Wie weet wat voor verrassingen we allemaal nog tegenkomen. Heb je al ontbeten?"

"Nee." Dat is duidelijk te merken ook aan mijn maag. Ik voel me alsof ik drie weken op een onbewoond eiland heb gezeten.

"Prima. Dan gaan we daar eerst voor zorgen. Als jij vast iets aan je haar gaat doen dan maak ik wel een ontbijtje voor ons." Om haar woorden kracht bij te zetten, loopt Lindsay recht op de keukenkastjes af en trekt die open. "Jezus zeg, hebben jullie niets voedzaams in huis? Wat eet je normaal gesproken voor je ontbijt?"

"Brood."

Hoofdschuddend kijkt ze me aan. "Dat gaat vandaag dus niet gebeuren. In brood zitten veel te veel koolhydraten. We gaan gezond eten. Ik ga wel even boodschappen doen. Doe jij ondertussen maar wat ik je gevraagd heb."

"Ik ben al bezig." Zonder verder commentaar te leveren begeef ik me weer naar mijn kamer. Ik dacht dat ik haar moest helpen haar leven te veranderen in plaats van haar dat van mij overhoop te laten gooien.