The Life Store #Wattys2016

27: Hoe makkelijk het is een relatie te verpesten

De week vliegt voorbij. Dat is misschien maar beter ook, want zo heb ik geen tijd om te denken aan donderdagavond.

Om zeven uur zit ik zenuwachtig op de bank heen en weer te wippen. Ik heb Christian niet meer gesproken sinds zondag en ik ben benieuwd wat hij voor vanavond heeft gepland. Dit keer draag ik gelukkig wel mijn vertrouwde spijkerbroek en All Stars. Dat maakt dat ik me al een stuk comfortabeler voel dan zaterdag. Of komt dat misschien door het feit dat mijn date inmiddels met zijn tong in mijn mond heeft gezeten?

Ik word uit mijn gedachten opgeschrikt door de bel. Meteen spring ik op, om te voorkomen dat een van mijn huisgenootjes de deur open maakt. Het is mijn date en niet die van hen. Zenuwachtig loop ik naar de gang. "Jongens, ik ben weg!"

"Veel plezier!" reageert Kayleigh meteen vanuit haar kamer. "Doe hem de groeten. En als hij een huwelijksaanzoek doet moet je ja zeggen, want ik wil jullie kindjes zien."

Grinnikend trek ik mijn jas aan. Wat een mafkees is zij toch. Maar wel een leuke mafkees. Ik mag toch hopen van niet dat Christian een huwelijksaanzoek gaat doen. Als hij dat nu doet, zou ik sowieso nee zeggen.

Ik trek de deur open en daar staat hij, gekleed volgens zijn signature look. Dat houdt in dat hij een broek in een bepaalde grijstint draagt (ik krijg plotseling een heel erg 'Fifty shades'-gevoel) met een babyblauw overhemd. Ik heb geen idee wat deze jongen met me doet, maar bij hem vind ik die outfit echt geweldig staan. Het is zo schattig. Zeker in combinatie met zijn bril. Volgens mij begin ik een nerd fetisj te ontwikkelen.

"Goedenavond schoonheid," begroet hij me. Hij buigt zich voorover om mijn wang te kussen. "Ik moet zeggen dat je er zelfs in spijkerbroek uitziet om op te eten."

"Doe dat maar niet, want dan heb jij geen date meer."

"Goed punt. Kom mee, dan gaan we." Christian pakt mijn hand vast en leidt me de trappen af.

Buiten staat een taxi op ons te wachten. We stappen in en de chauffeur scheurt weg. Hopelijk hebben we dit keer wel echt een taxi nodig. Ik zou niet willen dat hij weer een hoop geld betaalt om aan de overkant van de straat te komen.

Nieuwsgierig kijk ik naar buiten. Ik probeer de route te volgen die de chauffeur aflegt. We komen in ieder geval voorbij Marble Arch en slaan net voor Oxford Street rechtsaf. Heel even ruk ik mijn blik los van het mooie Londen om naar Christian te kijken. "Je gaat me niet vertellen waar we heen gaan, hè?"

"Je hebt het nog niet gevraagd. Maar als je het zo graag wilt weten, we gaan naar mijn hotel."

Met een ruk draai ik mijn gezicht weer naar het raam. Ik voel dat ik rood word. Hij is toch niet van plan wat ik denk dat hij van plan is? Nee, ik draai vast door. Er is helemaal niks om me zorgen over te maken. Ik ben een sterke en onafhankelijke vrouw.

"Hé." Hij legt een hand op mijn knie. "We gaan niks doen dat jij niet wilt. Ik heb me sowieso aan de afspraak gehouden. Geen gekke dingen."

Ik vraag me af wat we dan in zijn hotel gaan doen, maar ik hou mijn mond. Als hij zegt dat we geen gekke dingen gaan doen dan zal het wel zo zijn.

**

"Wauw." Dat is het enige dat ik kan uitbrengen als de taxi tot stilstand komt. En dit is nog maar de buitenkant van het hotel. Ik begin me steeds meer af te vragen hoe rijk de familie Forestier wel niet is.'

Christian maakt heel galant het portier aan mijn kant open en haakt zijn arm door de mijne om me naar binnen te leiden. Het voelt zó alsof we een of ander deftig oud paar zijn dat naar de opera gaat

De lobby van het hotel is al minstens net zo indrukwekkend als de buitenkant. Ik heb gehoord dat Londense hotels meestal maar krap zijn, maar dat geldt absoluut niet voor dit architectonische pareltje. Een balzaal is er niets bij.