The Life Store #Wattys2016

30: Vluchten is nooit de oplossing

Nederland ziet er koud en kaal uit, precies zoals mijn hart aanvoelt. De herfst is het perfecte seizoen voor de situatie waarin mijn leven zich op het moment bevindt. Nou zijn de bomen in Londen ondertussen ook behoorlijk aan het verkleuren geslagen, maar in Nederland lijken ze al hun blad al verloren te hebben. Hier dwarrelen de bruingele bladeren mee op de wind.

Uitdrukkingsloos laat ik het landschap aan me voorbijglijden. Normaal gesproken zou ik het misschien grappig hebben gevonden dat de gesprekken om me heen weer in het Nederlands zijn of dat ik alle weilanden waar de trein doorheen rijdt stuk voor stuk herken van mijn eerdere treinreizen, maar vandaag doet het me allemaal niets.

Zodra ik gisteravond de krachten had verzameld om mezelf van mijn bed af te slepen, ben ik achter mijn laptop gaan zitten om een vliegticket naar Nederland te boeken. Vanmorgen ben ik in alle vroegte, na hoogstens twee uur slaap, opgestaan om me naar het vliegveld te haasten. Daar heb ik min moeder ge-sms't, zodat ze geen hartaanval krijgt als ik plotseling weer voor de deur sta.

Daarna heb ik mijn telefoon uitgezet. Zo kan ik ook geen lastige vragen krijgen over waarom ik plotseling naar huis kom. Wat echt heel fijn is, want ik zou absoluut geen antwoord kunnen geven op welke lastige vraag dan ook.

Langzaam mindert de trein vaart. Pas als het ding tot stilstand komt op een grauw en grijs perron, bedenk ik me dat dit mijn station is. De plek waar ik al zo vaak uit ben gestapt als ik naar een concert was geweest of in een andere stad had gewinkeld. Ik haast me naar buiten, waar een koude oktoberwind me tegemoet komt. Die heb ik dus niet gemist.

Het is rustig op het perron. Blijkbaar hebben er niet veel mensen behoefte om op deze grauwe zaterdag met de trein te reizen. Ik kan ze geen ongelijk geven. Het is helemaal geen mooie dag.

De vertrouwde gebouwen rondom het station lijken me uit te lachen. Ze heten me geen warm welkom, maar duwen me weg, denkend 'daar heb je die loser die niets weet over liefde of hoe ze met mensen moet omgaan in het algemeen'.

De bus brengt me naar het dorp waar ik ben opgegroeid. Langs de kerk en de basisschool, tot het voertuig uiteindelijk stopt bij de bushalte tegenover de snackbar. De halte waar ik al zoveel mensen uit heb zien stappen vanaf mijn plekje achter de bar. Nu ben ik zelf de passagier die de straat oversteekt en de knalgele deur openduwt, de vertrouwde geur van frietvet inademend. Misschien dat ik die wel een beetje gemist heb. Een heel klein beetje.

"Maya!" Mijn moeder komt achter de vitrine met snacks vandaan om me stevig te omhelzen. "Lieve hemel, ik was zo bezorgd. Waarom ben je hierheen gekomen?"

Ik twijfel even of ik de waarheid zal vertellen, maar ze komt er toch wel achter. We leven niet meer in de tijd dat moeders geen Facebook hadden en bovendien merkt ze het meteen als ik lieg. "Om de dingen weer even op een rijtje te krijgen."

"Gaat het wel goed op school?" vraagt mam bezorgd. Ze moet nodig naar de kapper toe, want de grijze plukken beginnen haar hele kapsel over te nemen. "Die buitenlandse universiteiten zijn natuurlijk ook heel anders dan die hier in Nederland."

"Nee, dat is het niet." Met een zucht laat ik mijn tas op de grond vallen en klim op een barkruk. De eerste in het hoekje bij de deur, mijn favoriete plekje. Hier zat ik als kind altijd te lezen terwijl mijn moeder aan het werk was.

"Wat dan wel? Het heeft met de liefde te maken, hè?" Mams ogen glinsteren. Er is verder niemand in de zaak, dus kan ze rustig het liefdesleven van haar dochter bespreken. Wat overigens een vrij grote hobby van haar is.

Moeizaam slik ik een brok in mijn keel weg. "Misschien wel, ja."

"Dat dacht ik al. Weet je wat? Ik bak een paar bitterballen en dan gaan wij eens even een goed gesprek voeren."