Mevsimlerden Sonbahar(Tamamlandı)

5.Bölüm ~Kırgınlar Tiyatrosu~

Bölüm Şarkısı : Seksendört - Dokunma ❤

"Seni sakladığım yere ulaşamaz oldum. Yollar, gitgide uzadı ve karıştı. Ümidimi ısıtacak, parlatacak, kımıldatacak bir şeylere ihtiyacım var. Ah! Onun ne olduğunu biliyorum.
Sonu sana geliyor her cümlenin. Her şeyin başında içinde ve sonundasın.
Bu değişmiyor.
Öyle içimdesin ki..."
(İntiharda Polis - Ali Bayram)

5.Bölüm

Bir nişan davetiyesi... O'nun nişanı... O'nun isminin yanında başka isim olan bir kağıt... Kolunda başka bir kadın... Kalbinde benden başka bir sevgili...

Ellerimde olan kağıt parçası,doğuştan karmaşık olan duygularıma çomak sokuyordu.

Ben de evlenmiştim. Tüm cemiyete ve medyaya 'evli-mutlu-çocuklu' mesajı veriyordum. Fakat bu kadar acıtacağını tahmin edemezdim. İnkar edilen duygular,daima suyun üstünde yüzen hisleri bastıramıyordu.

Nefes almam güçleştiğinde,pencerenin dibinde bulmuştum kendimi. İnceden esen rüzgar ve gecenin karanlığı gözlerimin önündeydi.

Rüzgar beni bir yandan ürpertiyor,bir yandan kendime getiriyordu. Yalnızca binaların ışıklandırmalarıyla aydınlanan gece ise harika bir manzara sağlarken,aynı zamanda korkutucuydu.

Tıpkı onun gibi... Düşüncelerim de,ateşe çekilen pervaneler gibi ona çekiliyordu yine. Ve tüm bunları engellemek için elimden bir şey gelmiyordu.

Her aşkın sonu hüsranla bitmezdi öyle değil mi? Yıllardır aşk kızı olarak bilinen ben,aşkı sorguluyordum çünkü hiç de tahmin ettiğim gibi olmamıştı.
Kendimi bildim bileli aşka olan inancım tam olsa da,bütün büyü bozulduğunda her şeyin bu kadar ağır olacağını bilmezdim.
Yıllar önce bana,bu denli yoğun duygulara mahkum kalacağımı söyleseler inanmazdım. Tek kelime olan ayrılığın,ardında sayfalar dolusu metinler bırakacağını düşünmezdim.
Ama tam da şuramda,kalbimde hissettiğim hiçbir duygu sahte değildi.
Ve şu ana kadar benden duyulması imkansız bir cümlenin çanları çalıyordu meydanda. "Keşke hiç aşık olmasaydım." Böyle olacağını bilseydim aşka inanmazdım.

Yine de hayatın en büyük oyunu bu değil miydi zaten? Ucunda zehir olan bir çikolata misali... Sonuna gelene kadar her şey çok tatlı geliyordu. Fazla tatlı...

Düşüncelerimin tezatlığı oldukça sinir bozucuydu. Hiç aşık olmasaydım diyordum ama düşününce... Yaşadıklarım olmasa bu kadar güçlü olamazdım sanırım. Ayakta durmak o kadar kolay olmazdı...

Omzuma dokunan elle irkildim.

" İyi misin?" Ufak bir gülümseme geçti dudaklarımdan. Ama mutluluk dışında tüm duyguları barındıran bir gülümsemeydi.

" Bu soruyu yıllardır sormaktan bıkmadın mı? Taş olsa çatlardı..."

" Ben ciddiyim."

" Nasıl olmam gerektiğini bilmiyorum. Nasıl olduğumu da..."

" Onu gördün değil mi? Ama benden saklıyorsun." Ağzımı şaşkınca açmamla kapatmam bir olmuştu. Bıkkın bir nefes verdim. Bu adamdan bir şeyler saklamak ne kadar zordu!

" Ne hissettin Zümra? Onu görünce ne düşündün?" Pencerenin kenarından ayrılıp makyaj masamın önüne gittim. Eşyaları düzenlemek adı altında kendimi oyalıyordum yalnızca.