Mevsimlerden Sonbahar(Tamamlandı)

24.Bölüm ~Aşk ve Minnet~

Bölüm Şarkısı : Alp Yenier - Her Şeyin Ötesinde ❤

24.Bölüm

Dakikalardır süregelen sessizlik havada adeta katılaşmıştı. 'Hamileyim' kelimesinin ardından,Teoman'dan yakaladığım ilk tepki gülümsemesiydi. Bu gülümsemeyi tanıyordum. O çalışırken ona filtre kahve yapıp götürdüğümde sunduğu gülümsemeydi. Deniz kenarında, bacaklarına kafamı koyduğumda,saçlarımı okşarken eksilmeyen gülümsemesiydi. İyiydi,huzur verirdi.

Beni kollarının arasına alırken öyle usulca davranıyordu ki,kendimi kırılacak bir porselen gibi hissettim.
Burnunu saçlarımın arasında gezdirip derin derin soludu. Bunu yapınca hep heyecanlanırdım. Kokumu sevmesini seviyordum.

" Sen yokken hep bu kokuyu anımsayarak huzuru aradım." Yüzünü saçlarımdan geri çekti. Elimi alıp önce öptü,ardından yanağına yasladı.
" Hep bu anı hayal ederek uykuya daldım. Tenini tenimde hissetmeye çalışarak..." Çenemden tutup başımı biraz daha kaldırdı ve gözlerime uzun uzun baktı.
" Sen bana böyle bakınca her şey yoluna giriyordu. Ama sen yokken üşüdüm,titredim Zümra. Yaşamak için hayaline tutunduğum günlerdi. Rüyalarımda sarılıyordum sana. Gündüzlerim de gecelerim de hep seninleydi." O,yanaklarıma iki küçük buse bırakırken,konuşmanın nereye gideceğini kestiremiyordum.

" Seni çok zor buldum Zümra. Ve en büyük korkum da tekrar kaybetmek. Seni kaybedemem... Bu bebeğin aramızdaki sevgi köprüsü olmasına izin ver... Bir lütuf bu,bizim bir araya gelmemiz için..."

Neler söylüyordu böyle... Bu sefer tüm efsununu kelimelere yüklemiş,kanıma giriyordu. Üzerimde bıraktığı etkinin gücü,her şeyi daha da çıkmaza sokuyordu.
Sanki ona hayır demek günahmış gibi,ağzından çıkan her harfe kafa sallamak istiyordum.

Çocukluğumda ve gençliğimde hayal ettiğim o aşka sahip olmanın,canımı bu kadar acıtacağını tahmin edemezdim.

" Teoman..." Sesimdeki kırıklık farkedilmeyecek gibi değildi. 'Yapma' demek geçiyordu içimden. 'Olmaz,söyleme böyle...' Ama dilime söz geçiremiyor,ne diyeceğimi ölçemiyordum.

" Zümra... Bir şansı daha hak ediyoruz biz." Ellerini yanaklarıma yerleştirip gözlerine bakmamı sağladı. Ne zaman firar ettiğini anlamadığım yaşlarımı baş parmağıyla kuruladı.

" İyi olalım istiyorum artık. Biz olalım. Kimseyi umursamayalım. Mercimek tanesi kadar sorunlara engel demeyelim.
Teoman ve Zümra olalım yine. Mutlu olalım..." Öyle güzel anlatıyordu ki,tatlı bir masal gibi dinliyordum.

Yanağımdaki elini ellerimin arasına aldım.
" Sen böyle deyince her şey mümkün gibi geliyor. Sana evet dersem her şey eski günlerdeki gibi olacak sanki."

" Her şey iyi olacak Zümra. Yeter ki biz yan yana olalım." Tereddütlerimi ve gerçekleri bir kenara bırakamıyordum.

" Ama..."

" Bana inanmıyorsun,güvenmiyorsun..." Bunu söylerken gözlerinde okuduğum hayal kırıklığı içimde bir yerlere dokundu. Elini sıkıp gözlerime bakmasını sağladım.

" İnanmak istiyorum..." Dudaklarını alnıma değdirdikten sonra başımı göğsüne gömdü. Kollarını sırtıma sardığında kendimi cam bir fanusta korunuyor gibi hissettim. Küçük bir kız iken,babam bana sarıldığında da böyle hissederdim.

Eğer bir kadın bir erkeğin kollarında güvende hissediyorsa,kendini ona,o ana ait görürdü.
Teoman bana bunu yaşatıyordu.
İtiraf edemesem de ona güveniyordum. Evet,inanıyordum. Ama zamana bırakmak en iyisiydi.

" Beraber olursak her şeyin üstesinden geliriz. Ben inanıyorum... Aramızda yükselen sevgiyle Güneş mutlu olur,iyileşir... Hatta bir bebek hepimizi iyileştirir belki. Zümra... Ona kıyamayız." Her bir cümlesi kalbime düşüyor,çorak topraklarımı ıslatıyor,can katıyordu.