We Were Made For Each Other [ Markus Feehily FANFIC ] COMPLETED

Chapter 62: When Hatred and Pain Overtake

Sol's:

Tsk, inip na inip na ako dito sa waiting shed, teka, ma-text nga siya. Saan na ba kasi siya? Sabi niya susunduin niya ko? *pout*

Kinuha ko sa bulsa ko yung phone ko at tinext siya. Pero, 5 minutes na, di pa rin siya nag-rereply.

So, ayun, I dialed his number but he wasn't answering. Nagri-ring naman yung phone niya a, haisst!

I took a cab, nagdesisyon na kong umuwi ng mag-isa.

~~~~~>
kKk:

Kasalukuyang nakaupo si Mark sa couch habang patay ang lahat ng ilaw at TV lamang ang bukas. Tila ba siya may tinitingnan sa kawalan at may kung anong iniisip.

Ah, oo, yung litrato na nakita niya kanina nang lalabas na sana siya ng bahay para sunduin ang dalaga.

Mark's:

Heh, that cute face of her. That sweet and angelic face of her.

She's a very beautiful independent woman when serious. But, a very cute and adorable girl when she smiles, her awesome personality reflects through her physical features.

Oh, no--! She's a heartbreaker dressed like an angel. I should've never let myself believe in everything that she said. I should've never let myself fall for her, for someone like her.

I--I thought she's different! F*ck! I thought, she loves me! I thought everything she said was true!

I mean, -- for God's sake! She's just a 22 year old girl who's still starting to play her games! Still starting to enjoy her life!

And me, a dumb to believe that she's serious about our relationship!

I--I gotta go the hell out of her world..

~~~~~>

Pagkababa ng cab at niyang nilapitan ang bahay at binuksan ang pinto nito gamit ang duplicate ng susi nito.

Pagkabukas ng pinto at halos walang kailaw-ilaw, napahinto siya sa pagpasok sa living room upang umakyat ng kwarto nang makita niyang nakabukas ang TV.

Nakita niya si Mark na nakaupo sa mahabang couch sa harap ng TV at diretso lamang ang tingin rito. Nagtaka na lamang siya nang tila hindi man lamang nito napansin ang kanyang pagdating.

Dahan-dahan siyang naglakad papalapit rito, umupo sa tabi nito at niyakap. Hindi ito gumanti ng ngiti at yakap na ibinigay niya na siya namang ipinagtaka niya.

Kanina lamang umaga at napaka-sweet nito, ngunit anong nangyari at tila nanlamig ito sakanya? Ni hindi rin siya sinundo nito na siya namang hindi nakasanayan.

Sol: W--Why...d-didn't you pick me up?

Tila wala lamang narinig at nagpatuloy sa panonood. Hindi niya na pinilit pa itong magsalita at tinunghayan na lamang rin ang TV.

Sobrang naguguluhan at nagtataka siya sa mga ikinikilos nito. Ano ba kasi ang nangyari??

Namagitan ang katahimikan sakanilang dalawa.

Unti-unti niyang tinunghayan ang mukha nito.

Galit, bakas na bakas ang galit sa mukha nito. Ngunit may nangingilid na mga luha sa mga mata nito. W--What just happened??

Nadako ang kanyang mga mata sa mga kamay nito, naka-closed fist iyon na tila nagpipigil na makasakit.

Namuo ang pag-aalala at takot sa dibdib niya. Ano ba kasi talaga ang nangyayari?