We Were Made For Each Other [ Markus Feehily FANFIC ] COMPLETED

Chapter 57: Lines of the Song

Sol's:
     Paggising ko-- Ugh! Ang sakit ng ulo ko, sobra! Medyo nahihilo pa ako.

     Anong nangyari kagabi at-- Oh, sh*t!

     Napabalikwas ako ng upo nang maalala ko yung nangyari. May kumot na nakapatong sa buong katawan ko, tinanggal ko yung kumot na nakabalot sakin at--! Oh, gosh! Akala ko matutulad ako sa mga babae sa mga palabas e, yung magigising nalang na wala nang saplot? Aish! Erease, erase! Ma. Ba. It. Si. Clark. Alam kong hindi niya magagawa yun.

     Napatingin ako sa phone ko sa bedside table, nagulat ako nang makita kong 8 am na pala. Naku, late na ako!

      Pumunta agad ako sa restroom at naligo.

~~~~~>
Mark's:

      As I open my eyes, I saw the curtain still blocking the window. But, I can see the sun's rays passing through it.

     It's gonna be a great day, and-- oh! I forgot that we're going back to Sligo tonight!

     I immediately went to the shower room and took a bath. Oh, I missed her for the past two days, and now..here I am..getting ready to come home, I'm excited!

     When I finished my shower, I put on just jeans and t-shirt.

     Then, somebody knocked on the door. I thought it was Chris.

Me: Kalley.
Kalley: Let's go down and eat breakfast, together with the staffs, director..and the rest of the team, since it's our last day here.
Me: Okay, just go ahead and I will follow. Give me few more minutes.
Kalley: No, I will wait for you, is it okay?

     She sat down on the bed-end couch while I'm spraying some perfume all over my body.

     After that, I reached for my phone on the bedside table. There's no any message from her.

"Baby, good morning. I miss you. I'm so excited to see you again, I love you."

kKk:
     Nakatingin lang sakanya si Kalley habang siya'y nagta-type sakanyang phone.

     Napansin nito na pagkatapos niya gamitin ang naturang bagay at ilagay sa bulsa ay nawala ang kanyang ngiti sa mga labi.

Kalley: Why?

     Napatingin bigla si Mark kay Kalley, iniisip niya kung sasabihin niya ba sa kaibigan ang nasa isipan.

Mark: There's that night, our second night here in England. We just talked on the phone. I-- I don't know why, but she just bursted into tears and-- and I'm worried.

     May pag-aalala sakanyang mga mata na ibinaling ang tingin sa kaibigan.

Kalley: Relax, Mark. Ask her about it when you get home. Maybe..she just misses you so much.
Mark: I-I don't know, Kalley. But, I can feel that there's something more.

~~~~~>

     5:00 pm, lumabas na ng naturang kumpanya si Sol, kanina lamang ay na-receive niya ang text ni Mark.

"Good morning, too, baby. I miss you. I'm also excited to see tou again. Hey, do you want me ti fetch you up?"

"No, it's okay, sweetheart. I can call Ron to bring my car to the airport."

     Pagkatapos ay hindi na nakapag-reply pa si Mark, inisip niya na baka busy na ito sa pag-aayos ng mga sariling gamit.

     Dumiretso siya sa bahay at sa pangalawang pagkakataon ay nagluto siya ng pasta at irish stew.

     Inaayos niya ang bed sheet nang kama nang mag-ring ang kanyang message tone.

"Sol, you wanna go out? I'm free tonight.", si Clark.

Sol's:

     Sh*t! Naalala ko yung nangyari last night. Whhaaahh! Nakakahiya naman talaga sakanya!

"I'm sorry, Clark. Ngayon kasi ang uwi ni Mark galing ng England. Maybe, next time. Ay, sorry nga pala sa kagabi a."

"That's totally fine with me. My pleasure to atleast help you."

"Hehe, thanks. Uy, yung napag-usapan natin. Wag kang mawawala sa party, a?"

~~~~~>
     Kalalabas pa lamang ni Mark nang naturang mall na may dalang tatlong box ng sneakers na may tatak ng kilalang brand at isang paper bag ng ipinamili niyang espesyal na bagay para sa dalaga.

     Agad siyang pumasok sa isang van na kanilang sasakyan atsaka bumalik sa hotel.

      Pagkarating doon ay agad na silang dumiretso sa airport.

     In-airplane mode niya ang kanyang phone, nagulat na lamang siya nang tumabi sakanya si Kalley.

~~~~~>
     It's already 11 pm at nag-shower na siya. Gising pa rin siya at determinado siyang hintayin si Mark sa gabing iyon.

      Nakaupo lamang siya sakanilang kama at nagpapatugtog sa phone niya ng Westlife songs.

     Nang..

     ".. It doesn't take much to learn
     When the bridges that you've burned..
     Leave you stranded, feeling alone.."

      Muli ay bumilis na naman ang tibok ng puso niya. There's something about the song that scares her more.

     ".. Can't change the way I feel
     So tell me what's the deal
     Don't say, don't say it's too late.."

~~~~~>

Mark: Okay, bye, guys.

     Pagkababa ng eroplano ay nagkahiwa-hiwalay na ang lahat. Ang ibang staffs ay nauna na, pati na rin si Chris.

     Magkasabay silang lumabas ni Kalley sa airport. Bago siya sumakay ng sariling kotse ay niyakap niya muna ang kaibigan.

~~~~~~>

     ".. And I will accept the blame for burning out the flame
     Hoping the story will twist once again.."

     She felt like-- the song has a connection with everything that will happen. She just doesn't know why.

     Napatingin siya sa orasan, it's already 11:30 pm.

     Siguro naman ay nakababa na ng eroplano si Mark at hawak na nito ang phone niya.

     Antok na antok ngunit pinipigilan niyang mapapikit.

     Panay ang tingin niya sa orasan, hanggang sa i-pause niya ang kanta at mag-text kay Mark.

"You're already on the way?", Sol.