Sevgili kendim;
Acılarım, geçmişimle ittifak içine girmişçesine yorgunum bugün.
Kalemim sana dokunurken dişlerini sıkıyor.
Nefretim soluksuz, nefes almadan koşuyor.
Yanıyorum...
Böyle, derime köz parçaları saplıyorlar da kalbimden ruhum çekiliyor gibi.
Kirpiklerimin ardında gizlenen gözyaşlarım, parmaklıkları sıkı sıkı kavramış.
Ağlamaya bile çekiniyorum.
Sanki çaresizlik, üzerime yalnızlık kokan karanlığını perdelemiş.
Düşünceler bileklerimdeki ruhani kesiklere bulaşıyor.
Niçin insanlar bu kadar anlayışsız?
Canım dediklerinin canını bu kadar yakmasına sebep olan, bir ayıbı savunmak mı?
Öyle ise ayıplar gürül gürül akmaya devam etsin.
Ben ayıba can demişim.
Sevgiler, Büşra.
instagram; meefadem
