Sevgili kendim;
Günler geçerken ailemin gülümsemesi de eski haline dönmeye başladı.
Sonuçta hüzün yok olmuştu ve mutlu günler sorun teşkil etmiyordu.
İlgi ve sevgi, yeni bir problem için rafa kaldırılmıştı.
Seyrinde ilerleyen, bir dizi günah dolusu gemi, yalnızca benim yüreğimde derin bir ukde bırakmıştı.
Tüm bunlara rağmen, uzun zaman sonra ilk defa mutluydum.
Beni iki kolu arasında, dünyadaki tüm kötülüklerden koruyacak olan ağabeyimle mutlu olduğumuz her yeri gezmiştik.
Önce biz kokan sahil, ardından çocukluğumuzun yeşerdiği o dar sokaklar, patlayana kadar güldüğümüz tiyatrolar, bir ayıcık için çılgınlarca çığlık attığım lunapark ve daha niceleri.
Gökyüzü bile bulutlarını parçalamış, kışın dondurucu etkisinde sıcacık güneşini bize sunmuştu.
Sancılarla devam eden gölgeli günlerin ardından ilk defa bu kadar eğlendiğimi hatırlıyorum.
Sonra yine aynı banka geçmiştik.
Soğuk, yanaklarımıza çarparken ikimizde konuşmuyorduk.
Elimde ağabeyimin benim için kazandığı ayıcık, omzumda onun sıcak nefesi.
Bu dakikalardan daha özel zamanların olduğunu düşünmüyordum fakat yine de eskisi kadar hüzünlü olmaması beni korkutuyordu.
Bilemiyorum.
Benim için sorunlar, aşılamayacak kadar ölümcül şeylerdi.
Öyle ki "Henüz uyumak için çok erken," dediğinde bile hiçbir şey anlamamıştım.
Anlamak istemediğim de aşikâr.
Sevgiler, Büşra.
