Sevgili kendim;
Psikolojik tedavi dedikleri şey, kaç hayatı kurtarır emin değilim.
Ancak ağabeyime iyi geldiği düşüncesine kapılan ailem eski düzenlerine döndükleri için oldukça mutlular.
Sebebi, sözde hastalığını yenmeye çalışan oğulları, okuluna devam ediyor, sınavlarına hazırlanıyor, sosyal ortamını koruyor ve kendilerine daha anlayışlı davranıyordu.
Açıkçası bu durumun beni mutlu etmesi gerekirken, yalnızca acı vermesi canımı sıkıyor.
Çünkü hisleri, ona doğru yolu söyleyen yüreği, yaşadığı her şey...
Hastalık değildi.
O yalnızca nefes almak -doğru veya yanlış kimin umurunda- sevmek, dokunmadan da olsa aşkı hissetmek...
Yaşamak istemişti.
Şimdi ise insan olmaya çalışan, bedensiz bir ruhtan farksızdı varlığı.
Dünyanın sınırı yıllar önce belirlenmiş ve ruh değil, cinsiyet çizilmişti onaylanan aşka.
Onun varlığı, aradığı kimliklerde kayboluyordu.
Ve keşke babam, annem dediğim koca yürekli kadın, onu biraz olsun anlayabilseydi.
Farklı olmak suç değil,
Özeldi.
Sevgiler, Büşra.
