Sevgili kendim;
Kalbimde, beynimin taşımaya ürktüğü bu ağır bedenimde, çığ gibi bir yük büyüyor.
Çatırtısı iliklerim ve tenim arasında mekik dokurken geleceğimin hüsranla bezeli kırmızı gülleri, dudaklarımı okşuyor.
Hemen sonra duruyor, ruhuma dağılmadan önce.
Dudaklarım kuru.
Tenim nemsiz.
Bensizlik, kırgınca yanımda uzanıyor.
İri göz bebeklerinde bir gerçek var, kulaklarımdaki döngüde ağır ağır yanlışını yitiren.
Çünkü ilk defa, yanlışlar, yanılgıların çirkinliğine kucak açıyor.
O kızlardan değil, erkeklerden hoşlanıyor. O abinin aşkı. Tüm suçu sana yüklüyor. O hiçbir zaman seni sevmeyecek. O asla bir kızı sevemeyecek. Bu yüzden sana öyle davranıyor, diyor düşüncelerim.
Fakat sonra bedenim bir aynaya yansıyor.
"Güzel olsaydım belki bir şansım olurdu," diyorum çaresizce.
Biliyorum.
Yaptığım diyetler de, bana aklı sıra yardımcı olacağını sanan diyetisyenler de birer saçmalıktan ibaret.
Ve tüm dünya, vücudumu lime lime eden cellâtlar.
Bu can sıkıcı.
Sevgiler, Büşra.
