Sevgili kendim;
Bugün sabah saatlerinde gri bir toz bulutu yükseldi göğe.
Ayak parmaklarımdan, diz kapaklarımdaki yaralara sarmaşıklar misali sarıldı.
Titredim.
Hıçkırıklarım, yırtılmak için çırpınan boğazıma asıldı.
Kesik bir nefesti, gözlerimden elmacık kemiklerime doğru süzülen güzellik.
Güzellik, antika bir vazo gibi kırılmıştı sanki.
Mektubu çantama atanın kendisi olmadığını, benim gibi bir patatesle asla ilgilenmeyeceğini, çirkin suratıma bakmasının imkansız olduğunu söylerken, beni onca kişinin önünde aşağılarken ağladım.
Ve sonra ona tokat attım.
O ise "Elin de, bedenin gibi ağır seni besili!" diyerek bana bağırdı.
Ben yine ağladım.
Kırıldım.
Sevgiler, Büşra.
