Sevgili kendim;
Küçükken, arkadaşlarım tarafından dışlanıp yalnız kaldığımda "Benim de babam var," derdim.
"Kimse yoksa o var. Beni asla yalnız bırakmaz."
Sonra büyüdüm.
Kendime dahi açamayacağım sorunlarım, bir çığ gibi büyüdü içimde.
Erkeklerden uzaklaşırken anneme yaklaştım.
Sonuçta anneler kızlarını bir başka severdi, eli kolu olurdu.
Oysa zaman, ne örnek aldığım ve beni gençliğin bataklığından çıkaran anneme ne de bana hoş davrandı.
Vakitler, aramızda sevgiyi, eski ancak bir o kadar da değerli bir biblo parçasını parçalar gibi yok etti.
Uzaklaştım.
Bir tek ağabeyim kalmıştı yanımda.
Günler geçerken her şeyim olmuştu.
O bir anne değildi belki
Ya da bir baba.
O kendisiydi ve bu onu özel yapan tek şeydi.
Ancak o da boğazına kadar sıradanlığa bulanmış hayatın bir parçası oldu.
Ve gitti.
İşte o an anladım ki.
Bu dünyada yalnızlık en büyük saltanattı.
Farklı kişilikler kabusuydu.
Bu yüzden yanına kimseyi yakıştıramıyordu.
Sevgiler, Büşra.
