Sevgili kendim;
Dudaklarımı yemekten, canım acıyana değin kanatmaktan ve yorgun bedenimi anlamsız notların arasına fırlatmaktan bıktım.
Huzursuzluğum bile rahatlığından tadı yenilmeyen ailemin umurunda olmuyor.
Çünkü kendilerine göre gurur verici bir şey yaptılar ve sorunlarında kaybolmuş oğullarını hayata tutundurdular.
Mükemmel aile tablolarının üzerine gölge düşmesinden çekinen ailemin, yeni hedefi olma yolunda bilinçsizce ilerlediğimin farkındayım.
Ancak anlamalarını istediğim şeyi, onların tepkisizce karşılaması sakin görüntümü yerle bir ediyor.
Onlara bu şekilde hiçbir yola varamayacaklarını söylediğim zaman ya masadan kovuluyorum ya da kanıt olarak ağabeyimin yeni görüntüsüne şahit oluyorum.
Tıpkı babam gibi taktığı kravatlar, resmi ceketler ve özenle taranmış saçlar...
Bunlar o kadar yapma, o kadar yanlış, o kadar uzak duruyor ki karşımdakinin benim ağabeyim olduğuna inanmak dahi istemiyorum.
Babama onu da kendisine benzettiğini söylediğimde ise yine kıyametler kopuyor evde.
Kaçıncı olduğunu bilmediğim tokadımı yiyorum.
Ve artık dayanamıyorum.
Eskiden kalın bir duvar gibi önümde duran yarım,
Şimdi yüzümdeki değil, yüreğimdeki kızarıklığı tepkisizce izliyor.
Sevgiler, Büşra.
