Sevgili kendim;
İkindi saatleriydi.
O sahnede geçen rezil vaktin dakikalarını saptayamıyorum.
Elim ilk defa o ilaca doğru kıvrıldı.
Amacım yalnızca, içimde biriken zehri dışarı kusmaktı.
Belki de çirkin görüntümün önüne bir günde olsa geçit kurmak.
Çığlıklarımın, tan yelini karşılayacağını bilseydim eğer bunu asla yapmazdım.
Midemde cayır cayır yanan acılar, zayıflığa adanan bir buket demetti sanki.
Ufacık bir kin yetmişti onu yutmaya.
Ben ölmek değil, zayıflamak istemiştim oysa ki.
Gözlerimde parlayan beyaz ödülün üzerindeki kırmızı gül,
Dudaklarımdan akan kırmızı sıvıya gözyaşları eşliğinde öyle bir bakmıştı ki,
Ölümün de bana karşı duyduğu nefreti hissetmiştim o an.
Beni ne doğuş seviyordu, ne de batış.
Beni ölüm bile istemiyordu.
Sevgiler, Büşra.
instagram; meefadem
