Sevgili kendim;
Dünya yaşamak için fazla vicdansız olmaya başladı.
Sevdiklerimi öfkeli bir kara delik misali yutuyor.
Elde kalan, sahipsizliğime aç kurtlar gibi gülen çürümüş yalnızlık.
Küçükken ellerimden tutan babam yok.
Saçlarımı okşayan annem, hatıralarımda kayıp.
Gözyaşlarımı silen ve bana cesur olmayı öğreten ağabeyim, benden milyonlarca yıl uzakta.
Düştüğümde sırtımı ovan arkadaşlarım, rahatsızlığımda yitmiş.
Tüm rezilliğim ile sevdiğim çocuk, ruhumda ölü.
Söyler misin?
Herkes yokken, ben neden varım?
Hala nefes almamın sebebi ne?
Sevgiler, Büşra.
instagram; meefadem
