Sevgili kendim;
Yine sandıklar dolusu müzik aletinin, çılgınca çaldığı melodilere hayat veren iki küçük nota gibiyim.
Gümüşi armoni dizelerinden en acılısını yakalayan ağır bestelerden birisine daha, kendi ellerimle yuva kurdum.
Yalnızlığın soğukluğunda, Mezzo forte diye haykırıyor her bir hücrem.
Yoruldum.
Dinleyemiyorum.
Kulaklarımda uğuldayan milyonlarca kavga ve gürültü sesleri, zihnimi tıkıyor.
Boğuluyorum ancak halimi anlayacak olan herkes en az benim kadar yorulmuş hayattan.
Oysa incinmek daha zor olmalı diye düşünüyorum.
Bu düşünce, arkamda ilerleyen başıboş ruhumu güldürüyor.
Avuçlarımdan kayan yaşama sebebimin benden uzaklaşışını daha çok hissediyorum.
Ve kinim büyüyor.
Sorsan ergenlikten derler.
"Geçer,
Çevresinden görüyor böyle şeyleri,
Zamane gençleri, zararlı ne öğrenirse özeniyor.
Yakında gelir aklı başına."
Nefretimin çapını anlatabiliyor muyum?
Sevgiler, Büşra.
instagram; meefadem
