Sevgili kendim;
Yalnızlık zor.
Çok zor.
İlk defa, hafifliği iliklerime kadar hissediyorum.
Yalnızlık ve karanlık, kemiklerimin üzerinde çağlıyor, titriyor ve ruhumu ağır bir sükûnetin içinde un ufak ediyor.
Haykırışları, onsuzlukta eriyor sanki.
Yeniden yatırıldığım bu zindan, bu hastane, bu dört duvar
bu kez morga nefesim kadar yakın.
Bakışlarıma örtünen rüzgar, hastane duvarlarına da aynı sertlikle çarpıyor.
Göğe uçan uçurtmalar, son üç hafta için tedirgin.
Onsuz geçecek bir üç hafta daha.
Onsuz bir dünya.
Ve keder...
Sevgiler, Büşra.
instagram; meefadem
