Sevgili kendim;
Gökyüzünün ne kadar mavi olduğunu fark ettim bu ikindi.
Onun huzuruna yanaşan kızıl bulutlar bile güzelliğini kaybettirmiyordu.
Kimisine göre ona can katan bu uçuk ton, bana yeniden yıkımı hatırlatmıştı.
Üstü menekşelerle kaplı yalancı bir kıyamet...
Yakın gibiydi.
Tanrıçaların kahkahaları düşmüştü sanki üzerilerine.
Mutluluk, şehrine hayat veriyordu.
Onu inşa eden renklerin, bana zehir olduğunu bilmeden.
Benim papatyalarıma ise tanrıçalar gözyaşlarını akıtmıştı şüphesiz.
Vücudumda açan çiçekler yalnızlık kokuyordu.
Kurumuş ellerimden bir yokluk tutacakmışcasına panikle doluydu zihnimdeki, nefes kesen keskin kokulu dalgalar.
Oysa önceleri yalnızlığı severdim.
Şimdi ise sonu kestirilemeyen geleceğimin en büyük kâbusu olmuştu.
Ve Tanrı biliyor ya,
Bu kâbus başıma yıkılırsa, en çok da ailemden nefret ederdim.
Sevgiler, Büşra.
instagram; meefadem
