Sevgili kendim;
Bugün kantinde ona rastladım.
Kalbimin içine dağılan her bir kırık, koyu kahve gözlerin altında yatan hüznü görmemek için başını kaldırmadı.
Biraz daha saplandı içime.
Kan akışımın hızlandığı ve duyumsadığım sıcaklıkta boğulduğumu hissediyordum.
Karşımdaki sandalyede oturma sebebini düşündüm önce.
Bir değil, birkaç teori üretti zihnim.
Hiçbirine ihtimal veremedim.
Başımdan aşağı döktüğü suyun rezilliği bedenimi sararken kaldırabildim başımı.
Öylece baktım gözlerine.
"Neden?" diye sormadım, sebebi için kelimelere gerek yoktu çünkü.
Ben onun aşkına sahip çıkamamıştım.
Ama o benim ağzımdan dökülmeyen kelimelere tercüman olarak "Neden?" dedi bana.
Konuşamadım.
Çırpınışlara geçen yüreğim direndi.
Ufacık bir nefes umudu ile uzaklaştım yanından.
Ve arka bahçedeki koruluğa geçince dayanamadım.
Ağladım.
Onun yüreğinde yakaladığım acının tek sebebi olduğum için döktüm gözyaşlarımı.
O benim değil,
Benim olanın aşkıydı.
Sevgiler, Büşra.
