Sevgili kendim;
Hiçbir zaman her şeye sahip olabileceğimi düşünen bir çocuk olmadım.
En başta ruhum ve hislerim sınırlandırılmıştı benim.
Kalbime çekilen bent, bir elin beş parmağını geçemeyecek hayallerle doluydu.
Belki umutlarım annemin ellerinde, ruhum babamın zihninde parçalanmıştı.
Fakat asla ağabeyim kadar çaresiz olmamıştım.
Şu son bir yılda değişen dünya, mide bulandırıcı bir çalkantı ile üzerimize devrilmişti.
Sebebi geçmişten gelen payidar duyguların çirkin görüntüsüydü.
Bir aile nasıl paramparça olur, tüm netliği ile karşıma dizilmişti.
Arkalarında, şaşkın iki evlat bırakarak çekip gideceklerini bile düşünmüştüm.
Biliyor musun?
Şu an bunun benim yüzümde acı bir tebessüme yol açtığını görmüş olsaydın, ne düşüneceğini çok merak ederdim.
Delilik acıtır.
Ah, elbette.
Onların bir araya gelişinin sebebi olan ağabeyim, şimdi benim yıkımım olacak.
Biliyorum.
Biliyorum ama...
Ellerimden hiçbir şey gelmiyor işte.
Bu, ölüm tarihi fermanlanmış birisine "iyi olacaksın," demek kadar utanmazca.
Ve bilirsin.
İnsanlar utanmaz.
Sevgiler, Büşra.
instagram; meefadem
