Sevgili kendim;
Bu gece uyurken gökyüzünden bir hırka çektim üstüme.
Sakin.
Sessizce giyindim onu.
Bir masal fısıldadım kulaklarıma sonra, hafif meltemin tiz çığlıklarından oluşan.
Bugün ölümü isyanla değil, tepkisizce karşıladım Büşra.
Batmış bir gemiden çıkan enkaz gibi, pütürlü ruhlarla kaplı bedenim, usulca titriyor.
Yıldızlarım söndü bir bir.
Kayboldum yalnızlığın boşluklarla dolu satırlarında.
Evde hala anlamanı veremediğim matem havası.
Giriyorlar, çıkıyorlar, iç geçirip yüzüme hüzünle bakıyorlar.
Annem konuşmuyor kimse ile.
Babam ona nazaran ayakta, başı dik, hiç değilse böyle bir zamanda utançla eğmiyor yüzünü.
Hüzün dolu bakışlarla ailemizi izleyen misafirlere halamlar bakıyor.
Bense hala anlamıyorum kendimi.
Zihnimde kazılı bir kare ve dudaklarımdan yok olmayacak sayılı heceler.
"Utancın olmadığı bir yerde, ufacık bir umut aramaya gidiyorum kardeşim," demişti bana.
Yorgun bedenini boşluğa bırakmadan evvel.
"Ölmek için değil, yaşamak için atlıyorum."
Sevgiler, Büşra.
