Το μυστικό της Άλις Πάρκερ

12o κεφάλαιο

    Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν σε ένα σπίτι παλιό και εγκαταλελειμμένο χωρίς έπιπλα αλλά μόνο έναν καναπέ στον οποίο καθόμουν εγώ. Γύρω μου δε βρισκόταν κανένας και έτσι ήταν καλή ευκαιρία να φύγω, κοίταξα από το παράθυρο και ήταν ακόμα βράδυ , βάδιζα με πολύ προσοχή και μικρά βήματα για να μη με πάρουν χαμπάρι , άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα σε έναν μεγάλο διάδρομο που είχε τρείς διαδρόμους , μάλλον θα έπρεπε να ήταν κάποιο ξενοδοχείο. Ήμουν τρομερά πανικοβλημένη γιατί δεν ήξερα ποιον διάδρομο να ακολουθήσω και έμεινα εκεί που ήμουν για λίγο. Εκεί που πήγα να κάνω το πρώτο βήμα άκουσα από τον πιο κάτω όροφο βήματα και φωνές να ψιθυρίζουν , ευτυχώς που δεν είχα χάσει την καλή ακοή μου αυτό είναι ένα από τα καλά πράγματα το να είσαι βρικόλακας. Μπορούσα να ακούσω ακριβώς τι λέγανε.

- Πόσο θα την κρατήσουμε? Είπε μια αγορίστικη φωνή

- Όσο θέλει η αρχηγός είπε μια άλλη χοντρή φωνή

- Γιατί την πήραμε? Ένα απλό κορίτσι είναι , τι το ξεχωριστό έχει?

- Δεν ξέρω αλλά για να το θέλει η αρχηγός κάτι θα ξέρει, θα μάθουμε μόλις την πάρουμε τώρα

Κρύφτηκα μέσα σε ένα δωμάτιο και εκείνη την στιγμή σταμάτησαν τα βήματα τους και οι φωνές του για λίγο .

- Που πήγε?

- Το έσκασε, οχ τώρα ποιος ακούει την αρχηγό και σου είχα πει να μην αργήσουμε

- Δε γίνετε να έφυγε θα την βλέπαμε η κάποιος άλλος , κάπου θα κρύφτηκε , ας ψάξουμε

- Εντάξει εσύ πήγαινε και ψάξε στους πάνω ορόφους και εγώ θα ψάξω σε αυτούς

- Οκ

Μετά άκουσα τον έναν να πάει πάνω και ο άλλος να πάει κάτω και επιτέλους βγήκα. Κοίταξα δεξιά και αριστερά αλλά κανένας δεν βρισκόταν και πήγα να κατεβώ τις σκάλες αλλά άκουσα κάποιον να ανεβαίνει και όπως γύρισα ένας ψηλός με άρπαξε από το στόμα και από την κοιλιά και με κατέβασε κάτω.

- Να την βρήκα

- Ωραίο κορίτσι είναι κρίμα να πεθάνει και τόσο νωρίς

- Αυτό θα το αποφασίσει η αρχηγός

Με άγγιξε στο μάγουλο και εγώ τον έφτυσα στη μούρη και πήγε να με χαστουκίσει αλλά ένας άλλος επέμβει και με έσπρωξε από το χέρι σε ένα δωμάτιο. Το δωμάτιο ήταν απαίσιο και βρωμούσε απαίσια , μια γυναικεία γνωστή φωνή ακούστηκε και εμφανίστηκε. Μόλις είδα ποια ήταν την αναγνώρισα, ήταν αυτήν η Μπόνι που δε με άφηνε να φύγω και που παραλίγο να καταλάβει τι είμαι. Την κοίταξα με μίσος και με κοίταξε με ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο.