Το μυστικό της Άλις Πάρκερ

4o κεφάλαιο

Η Αμάντα δάκρυσε μόλις της εξομολογήθηκα τα συναισθήματα μου και άρχισε να κλαίει και δεν σταματούσε με τίποτα , της έπιασα το χέρι και μετά με αγκάλιασε πολύ σφιχτά που κόντεψα να μην πάρω ανάσα , τα μάτια της είχαν βουρκώσει στο κλάμα αλλά αυτά τα δάκρυα ήταν δάκρυα χαράς και όχι θλίψης. Κοίταξα το ρολόι και η ώρα ήταν 10 σκούντηξα την Αμάντα και μόλις είδε την ώρα πήρε τα πράγματα της με χαιρέτησε και έφυγε . Έκανα ντους , έβαλα τις πυτζάμες μου και μετά ξάπλωσα στο κρεβάτι . Εκεί που κοιμόμουν ένας θόρυβος που ακούστηκε από το σαλόνι με ξύπνησε , σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατέβηκα να δω ποιος ήταν. Φώναξα ποιος είναι ? αλλά κανείς δεν απάντησε , προχώρησα κι άλλο και ξαφνικά άκουσα βήματα μέσα στο γραφείο του θείου μου , προχώρησα προς το γραφείο , δίστασα να ανοίξω την πόρτα αλλά την άνοιξα δεν είδα κανέναν μέσα όλα τακτοποιημένα , ο κρύος αέρας πέρασε μέσα από το σώμα μου χωρίς να περάσει απαρατήρητος αλλά ούτε τσουχτερός, το παράθυρο ήταν ορθάνοιχτο και το έκλεισα . Ανέβηκα τις σκάλες και μπήκα στο δωμάτιο μου και βρίσκω και εκεί το παράθυρο ορθάνοιχτο , κοίταξα γύρω να δω αν κάτι λείπει αλλά τίποτα δεν έλειπε το μόνο που έλειπε ήταν.........η χτένα μου . Γιατί να πήραν την χτένα μου? Την να τη ήθελαν άραγε? Ποιος ήταν? Ποιοι να ήταν αυτοί οι τύποι με τα μαύρα ? τι να θέλουν από μένα? Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά σε μένα ? όλα αυτά τα ερωτήματα είχαν απασχολήσει το μυαλό και άλλα πολλά για όλο το βράδυ .

Σε όλη την τη διαδρομή για το σχολείο αυτά τα ερωτήματα απασχολούσαν το μυαλό , δεν άντεχα άλλο τόσο ψέμα , ακόμα λέω ψέματα και στον ίδιο μου τον εαυτό για το ποια είμαι και τι θέλω εδώ , μακάρι να μην είμαι αυτό που είμαι τώρα , μια ψεύτρα για να καλύπτω τον εαυτό μου , έλεγα από μέσα μου . ευτυχώς δε εμφανίστηκαν ξανά αυτοί με τα μαύρα γιατί θα είχα σαλτάρει τελείως . Μόλις μπήκα στο προαύλιο του σχολείου έσβησα αμέσως τις σκέψεις μου και πήγα να ψάξω την Αμάντα . Κάθισα σε ένα παγκάκι και την περίμενα μέχρι που εμφανίστηκε μπροστά μου χωρίς να την δω και ήταν καλά περιποιημένη , φορούσε ένα ωραίο μπλε φόρεμα που ήταν κολλητό πάνω της και έδειχνε τις καμπύλες της , από κάτω ήταν φρουφρού πολύ ωραίο και έναν φιόγκο σαν ζώνη στη μέση , τα μαλλιά τα είχε αφήσει κάτω και έτσι μεγάλα που ήταν και μπούκλα έπεφταν στο στήθος της . Σε αντίθεση με τα δικά μου που έφταναν μέχρι λίγο πιο κάτω από το στήθος και ήταν πολύ σπαστά και στο τέλος σχηματιζόταν κόκκινες μπουκλίτσες χωρίς να τα χαλάσω σήμερα , τα δικά της ήταν τέλεια χτενισμένα και τα λάτρευα . κάθισε δίπλα μου και αρχίσαμε την κουβέντα.