Sehun'a sözümü söyledikten sonra bir kaç saniye bana boş boş baktı, ardına ellerimi omzuna koyup onu yavaşça ittirmeye başladım. Tepki vermiyordu sanki dediklerimi anlamamış gibi bir hali vardı. Ama ben dediklerimin arkasındaydım, evet onu seviyordum ama gözümün içine bakarak beni kullanmasına müsaade etmeyecektim.
En sonunda Sehun oturur pozisyona geçtiğinde ben de onunla birlikte doğrulmuştum. Yorgun bedenim ile omuzlarımı büktüm. Hiç bir şeye halim yoktu..
"Git.." gözlerimi çarşafa sabitleyerek söylediğim de Sehun'un kıpırdandığını fark ettim. Ellerini koluma koyduğun da başımı kaldırıp Sehun'a baktım.
"Bırak yanında kalayım, ağrın olur şimdi. Yardım ederim?" sorarcasına baktığım da yüzümde alayla bir gülümseme belirdi ve kollarını yavaşça ittirdim.
"Sen yaralarıma merhem sürmek yerine sadece kabuğunu kavlatıyorsun Sehun, yardımına ihtiyacım yok." cümlemi duyduğun da yüzünde ki oluşan hayal kırıklığı zaferimin nidası idi resmen. Attan düştüğüm gün O'nu ve İrene'i öpüşürken gördüğüm anda hissettiğim hayal kırıklığı ne ise onun da çekmesini istiyordum. Sonuç olarak bir kalpte iki kişi var olamazdı. Eğer benim yanımda olmak istiyorsa o kızdan vazgeçmeliydi.
Yavaşça Sehun'dan çekilerek yatağın kenarına geldim ve ayaklarımı sallandırdım. Şimdi arkam dönük, yatakta oturuyordum. Açıkça söylemek gerekirse şuan içim deli gibi yanıyordu. Öyle bir bayram yeriydi ki anlatacak kelimelerim yoktu. Tekrar arkamı dönüp Sehun'a sarılmak ve ilkimi verdiğim adamla bu gece sarılarak uyumak istiyordum. Sarılmanın ilaç olduğunu biliyordum çünkü.
Sahi ya sarılsak geçer miydi acılarımız?
Ama bunları bu gün yapmayacaktım, zamanı geldiğin de Sehun bana ilk sarıldığın da onu öyle bir sarmalayacaktım ki üzerinde ki dar gömlekler, onu bu kadar sarmadıkları için utanacaktı.
Ben bunları düşünürken arkamda kıpırtılar oldu, daha sonrasın da Sehun'un pantolonunu giyerken ki halini gördüm. Ne yalan söyleyim, ısrar eder yanımda kalır belki diye çok umut etmiştim ama o yine çok çabuk pes etmişti.
Pantolonunu giymesi bittiğin de gömleğini sadece üzerine geçirip düğmelerini kapamakla uğraşmadı. Bana döndü ve bir kaç saniye sessizce baktı. Ardına ise tek cümle kurup gitti.
"Üzgünüm sana bir daha dokunmayacağım."
Ve ben bütün gece arkasından ağladım.
*-*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*-*
Sabah uyandığım da kalçamın ağrısı ile kıpırdayamadım. Sehun gece gittikten sonra o kadar çok ağlamıştım ki, o an kalkıp da ilaç içmek aklıma gelmemişti. Şimdi ise bunun cefasını çekiyordum.
