Γιατί ;

Κεφ. 1ο

   Σήμερα η φίλη μου η Ελίζα με είχε προσκαλέσει στο πάρτυ της που θα γινόταν σε ένα κλαμπ για τα δέκαταέβδομα γενέθλια της. Επιτέλους δηλαδή, καιρός ήταν να γίνει δεκαεπτά και αυτή, Νοέμβριος πήγε.. Άφησα το κινητό μου στο κρεβάτι και πήγα να κάνω ένα ζεστό ντουζ. Έπιασα τα μαλλιά μου πάνω σε έναν κότσο και άνοιξα την βρίση. Ζεστό νερό άρχισε να κυλάει και μπήκα μέσα. Το κορμί μου ζεστάθηκε και χαλάρωσε στην αίσθηση του ζεστού νερού πάνω στο δέρμα μου. Έτσι μπορούσα να σκευτώ ήρεμα και καθαρά τι θα φορούσα στο πάρτυ.. Κοίταγα τους υδρατμούς ,που είχαν σχηματιστεί στο τζάμι της ντουζιερας από την ζέστη και σκευτώμουν.. Τελείωσα και βγήκα έξω. Τυλήχτηκα με μία γκρί πετσέτα και περπάτησα στο δωμάτιο μου. Στάθηκα μπροστά από την ντουλάπα και έβγαλα ένα κοντό μαύρο φόρεμα, το οποίο το ταίριαξα με μαύρες γόβες και ένα δερμάτινο από πάνω. Τα ακούμπησα στο κρεβάτι και πήγα να ισίωσω τα καστανά μαλλιά μου. Όταν τελείωσα έκανα το μακιγιάζ και ντύθηκα. «Έμιλυ είσαι έτοιμη;» η Clara με ρώτησε «Ναι πανέτοιμη» της απάντησα ενθουσιασμένη και κατεβήκαμε κάτω. «Αντίο μαμά, φεύγουμε!» η Clara αποχερέτησε την μητέρα της «Καλά να περάσετε κορίτσια!» μας είπε γλυκά και χαμογέλασε.

  Το ταξί μας περίμενε έξω και μπήκαμε μέσα.. Η Clara είναι κάτι σαν αδελφή-φίλη μου. Είναι πολύ καλή. Έχει μελί μαλλιά και καστανοπράσινα μάτια. Την ξέρω από τότε που πηγαίναμε νηπιαγωγείο.. Από τα δέκα μου μένω μαζί της και με τους γονείς της , οι οποίοι με υιοθέτησαν όταν οι γονείς μου σκοτώθηκαν πριν έξι χρόνια σε τροχέο.. Και από τότε μένουμε μαζί. Δυστιχώς το παρελθόν μου δεν είναι πολύ ωραίο. Δεν ξέρω πολλά για τους συγκενοίς και για την οικογένεια μου.. «Φτάσαμε» ο ταξιτζής είπε και φρέναρε ακριβώς έξω από το μπάρ. Τον ευχαριστήσαμε και τον πληρώσαμε. Η μουσίκη ήταν τόσο δυνατή που ακουγόταν μέχρι έξω. Μπήκαμε μέσα. Υπήρχε τόσος πολύς κόσμος που δεν έβλεπες που πατούσες. Κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ με την Clara και παραγκήλαμε δύο μπύρες. Τις έφερε ο μπαρμαν και τσουγκρήσαμε «Στην υγεία μας» είπαμε ταυτόχρονα. Το μπαράκι παρά τον κόσμο που είχε ήταν πολύ ωραίο. Χαμηλά φώτα και ωραία μουσική. Ότι έπρεπε για ξεφάντωμα.. «Δεν θα πας να δεις τον Στέφαν;» η Clara με ρώτησε αποσπόντας μεε από τις σκέψεις μου «Θα πάω τώρα, ελπίζω να τον βρω με τόσο κόσμο» της απάντησα. Πριν φύγω ήρθε δίπλα της ένα ωραίο μελαχρινό αγόρι. Της έκλεισα το μάτι και έφυγα πέρνοντας και την μπύρα μαζί μου. Παίξε μπάλα Clara μου, παίξε μπάλα , είπα από μέσα μου και χαμογέλασα στον εαυτό μου. Προσπαθούσα να βρω τον Στέφαν όμως πουθενά. Ο Στέφαν είναι το αγόρι μου και ήμαστε μαζί περίπου πέντε μήνες.. Συνέχισα να τον ψάχνω και διστυχώς τον βρήκα. Φασωνώταν στο τοίχο με μία τύπισα. Όταν αντίκρησα το θέαμα έσπασα σε χίλια κομμάτια όπως έκανε και το μπουκάλι της μπύρας όταν μου γλίστρησε από τα χέρια και έπεσε στο πάτωμα.