Γιατί ;

Κεφ. 8ο

  Ήταν Κυριακή απόγευμα. Καθόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και χάζευα στο κινητό μου. Καποιος χτύπησε την πόρτα και μου απέσπασε την προσοχή «Να μπω;» η Clara με ρώτησε «Μπεεες» της απάντησα με μία νοσταλγική φωνή «Γιατί είσαι έτσι;» με ρώτησε και πλησίασε «Γιατί έτσι γεννήθηκα» της απάντησα βαρετά «Αχ δεν εννοώ αυτό, λέω πως είσαι σαν ζόμπι» μου είπε κατάμουτρα και την κοίταξα «Αφού βαριεμαι!» της απάντησα παραπονεμένη και έβαλα το χέρι στο μέτωπο μου «Αφού βαριέσαι, θες να πάμε κάπου;» με ρώτησε χαμογελόντας «Αχ ναι» της απάντησα ενθουσιασμένη και σηκώθηκα γρήγορα πάνω «Ωραία, τότε ετοιμάσου» είπε και γύρισε την πλάτη της. Πριν όμως προλάβει να βγει από το δωμάτιο , μου ήρθε ένα μήνυμα. Περίεργη κοίταξα το κινητό μου. Το μήνυμα ήταν από τον Άλεξ. Το άνοιξα για να δω τι γράφει. – Βαριέμαι, θες να πάμε μία βόλτα; - Μόλις το διάβασα κοίταξα την Clara με ένα χαζό χαμόγελο «Τι έγινε;» με ρώτησε ανήσυχη.. Δεν μπορούσα να διαλέξω αν θα πήγαινα με την Clara ή τον Άλεξ.. «Εε, δεν μπορούμε να βγούμε μαζί. Μία φίλη μου έστειλε μήνυμα για να πάμε μία βόλτα» της είπα ψέματα «Ναι αλλά στο ζήτησα πρώτη» είπε με πείσμα «Clara ας βγούμε μιαν άλλη φορά, συγνώμη» απολογήθηκα και την κοίταξα «Αχ καλά» αναστέναξε και βγήκε από το δωμάτιο. Άνοιξα τα μηνύματα και του απάντησα 'ναι'.. Πήγα στην ντουλάπα και διάλεξα ρούχα. Δεν μου άρεσε να ντύνομαι βαρυά οπότε έβαλα κάτι ελαφρύ. Μετά πήγα στο μπάνιο και φτιάχτηκα. Όταν είχα τελείωσει έβαλα τα παπούτσια μου και κατέβηκα κάτω. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα από το σπίτι.. -Μπροστά μου βρισκόταν ο Άλεξ «Μα πώς..;»ψιθύρησα. Πως γίνεται να ήρθε τόσο γρήγορα;; Τότε θυμήθηκα πως είχα πει στην Clara πως θα έβγαινα με μία φίλη!- Πριν προλάβει να μου μιλήσει τον έπιασα απότομα από το χέρι και τον τράβηξα, για να απομακρυνθούμε γρήγορα από το σπίτι «Εε, περίμενε, γιατί με τραβάς;» με ρώτησε περίεργος. Είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι έτσι τον άφησα ελεύθερο «Είχα πει στην Clara πως θα έβγαινα με μία φίλη, όχι με εσένα, οπότε αν μας δει μαζί μπορεί να νομίζει οτι κάτι τρέχει μεταξύ μας» του είπα ειλικρινά «Σιγά το πράγμα» είπε ψύχραιμα «Δεν σε πειράζει καθόλου αν νομίζει πως τα έχουμε;» τον ρώτησα λογικά «Καθόλου» απάντησε ήρεμα. Τότε γύρισα και τον κοίταξα περίεργα «Γιατί με κοιτάς ετσι, περπάτα» είπε με ένα παραπονεμένο ήφος και συνεχίσαμε να περπατάμε. Τι περίεργος...

 Μετά από λίγο περπάτημα είχαμε φτάσει σε ένα όμορφο πάρκο. Είχε ωραία δέντρα και ήταν ήσυχα, χωρίς πολύ κόσμο και βαβούρα.. Συνεχίσαμε να προχωράμε μέχρι που βρήκαμε ένα ξύληνο παγκάκι και κάτσαμε για να ξεκουραστούμε. Ο ουρανός ήταν καθαρός με αποχρώσεις του πορτοκαλί να ζωγραφίζουν τον ορίζοντα «Είναι ωραία εδώ» είπα και έκλεισα τα μάτια μου. Ένα απαλό αεράκι φυσούσε και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ χαλαρωτική. Άνοιξα και πάλι τα μάτια μου. Ένοιωσα τον Άλεξ να με κοιτάζει και γύρισα το βλέμμα μου και τον κοίταξα και εγώ. Ο απογευματινός ήλιος έπευτε ομοιόμορφα πάνω στα μαλλιά και στο καλοσχηματισμένο πρόσωπο του.. Ήταν τόσο όμορφος.. Είχα χαθεί μέσα στα γαλάζια μάτια του και δεν ήξερα ακριβώς για πόση ώρα τον κοιτούσα.. «Ξύπνα» μου είπε ήρεμα και κούνησε την παλάμη του δεξιά και αριστερά στο πρόσωπο μου «Συγνώμη, σκευτόμουν κάτι»είπα και από αμυχανία κοίταξα αλλού «Ή.. κάποιον» μου είπε πονηρά. Γύρισα πάλι το κεφάλι μου και τον κοίταξα «Μα πως γίνεται να σε κοιτάω και να σκεύτομαι κάποιον άλλον!» είπα αυθόρμητα με πείσμα. Μόλις όμως κατάλαβα τι είχα ξεστομίσει έβαλα αμέσως το χέρι στο στόμα μου «Τιι;» είπε σχεδόν γελόντας με ένα χαμόγελο. Ένοιωθα τόσο αμύχανα.. Σηκώθηκα πάνω και απομακρύνθηκα. Δεν έπρεπε να το είχα πει αυτό!.. «Εε! Περίμενε» άκουσα την φωνή του Άλεξ από πίσω μου , αλλά συνέχισα ακάθεκτη να περπατάω. Ξαφνικά με σταμάτησε τραβόντας με πίσω από το χέρι. Δεν μπορούσα ούτε να τον κοιτάξω , ένοιωθα το πρόσωπο μου να ψηνεται «Κοίτα με» είπε παραπονεμένος «Άσεμε!» προσπάθησα να ελευθερώσω το χέρι μου, όμως ήταν πολύ δυνατός. Με κόλλησε δυνατά στο σώμα του για να με ακινητοποιήσει. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, όμως και πάλι προσπάθησα να μην τον κοιτάξω.