Γιατί ;

Κεφ. 14ο

 Είχε φτάσει επιτέλους η μέρα που θα πηγαίναμε πενθήμερη! Δεν κοιμήθηκα πολύ καλά το βράδυ επειδή με κατέκλιζε η αγωνία για την εκδρομή. Είχα φτιάξει και ετοιμάσει όλα μου τα πράγματα από το προηγούμενο βράδυ και ήμουν πανέτοιμη. Μπήκα στο μπάνιο, φτιάχτηκα και ντύθηκα. Έβαλα ένα μπλε τζίν μαζί με ένα άνετο φούτερ και βγήκα από το δωμάτιο μου. Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά και κατευθήνθηκα στην κουζίνα «Καλημέρα!» είπα χαρούμενη «Ποπο κοίτα χαρά» η Clara απάντησε ωμά «Γιατί δεν είσαι και εσύ χαρούμενη;» απορρίσα και την πλησίασα «Είναι έξι η ώρα το πρωί» μου απάντησε με μοισάκλειστα τα βλέφαρα της κρατόντας μία αχνηστή κούπα καφέ «Σιγά το πράγμα»αναφώνησα, δεν με ενοχλούσε καθόλου που ήταν νωρίς, ποιος νοιάζεται, πάμε επιτέλους πενθήμερη! Κάθησα στο τραπέζι και όλοι μαζί αρχίσαμε να τρώμε. Άρχισα να φαντάζομαι για χιλιοστή φορά πως θα είναι.. σήμερα ένοιωθα πως πετούσα κυριολεκτικά στα σύννεφα.. Όταν τελειώσαμε με το πρωινό ταχτωποιήσαμε κάποια τελευταία πράγματα και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Βάλαμε τις βαλίτσες μας στο πορπαγκάζ και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Η μητέρα της Clara μας οδήγησε μέχρι το σχολείο.

 «Άντε, καλό δρόμο και να προσέχεται!» είπε χαρούμενη και μας αγκάλιασε. Η σκέψη μου για μία στιγμή πέταξε στον Άλεξ, ανηπομονούσα να τον δω. Πήραμε της βαλίτσες μας και προχωρίσαμε στον χώρο που ήταν τα πούλμαν και οι υπόλοιποι. Τοποθετήσαμε τις βαλίτσες μας στον χώρο αποσκευών. Η άκρη του ματιού μου εντόπισε την μορφή του Άλεξ. Γύρισα και του χαμογέλασα «Άλεξ!» αναφώνησα χαρούμενη και τον πλησίασα «Είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη» είπα με ενθουσιασμό και με ένα τεράστιο χαμόγελο που σχεδόν έφτανε στα αυτιά μου «Ναι, αυτό φένεται» μου απάντησε χαμογελόντας . Μετά από λίγη ώρα οι καθηγητές άρχισαν να απαγγέλουν τα ονόματα και μπήκαμε μέσα στα πούλμαν. Προχώρησα στα πιο πίσω καθήσματα μέχρι που ένα χέρι με σταμάτησε «Θα καθήσεις μαζί μου» ο Άλεξ είπε αυστηρά και με τράβηξε κοντά του βάζοντας με μία θέση δύο θέσεων πιο προστά από εκείνη που ήθελα να κάτσω με την Clara «Εε, μα θέλω να καθήσω μαζί με την Clara!» παραπονέθηκα και κάθησα στην θέση δίπλα στο παράθυρο. Εκείνος με αγνόησε εντελώς και κάθησε δίπλα μου.. Αχ δεν τον πιστεύω. Σηκώθηκα επάνω και προσπάθησα να ξεφύγω. Ξαφνικά ένοιωσα το χέρι του πάνω στην κοιλιά μου «Είπα κάτω» με έσπρωξε και ξανακάθησα στην θέση μου «Αμάαν Άλεξ..»ψιθύρισα και κοίταξα κάτω.

«Έμμα τι κάνεις εδώ; Δεν θα κάτσουμε μαζί;» με ρώτησε και δάγκωσε το κάτω χείλος της «Λυπάμε, θα κάτσω με τον Άλεξ» της είπα λυπημένη «Καλάα» έριξε μία τελευταία ματιά στον Άλεξ και έφυγε προς τα πίσω..