Κεφ. 20ο

670 92 15
                                    

Άλεξ P.O.V.

  To κουδούνι χτύπησε ξαφνικά και χωρίς να ξέρω ποιος ήταν άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου αντίκρισα την Έμιλυ και τα μάτια μου άνοιξαν από έκπληξη. Πριν το καταλάβω έπεσε πάνω μου και με αγγάλιασε «Χρόνια πολλά Άλεξ!».. Δεν το πιστεύω. Ήρθε με τα πόδια ως εδώ μόνη της.. Την αγγάλιασα και εγώ σφιχτά ακουμπόντας το κεφάλι μου στην πλάτη της.. Ένοιωσα έναν κρύο αέρα να αγγίζει το πρόσωπο μου. Έξω κατάλευκες νυφάδες χιονιού έπεφταν ομοιόμορφα πάνω στον δρόμο. Σταματήσαμε να αγγαλιαζόμαστε και κοίταξα κάτω το πρόσωπο της «Έμιλυ!;» της είπα ανήσυχα. Σήκωσε το κεφάλι της και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν. Τα γλυκά μάτια της είχαν γεμίσει με δάκρυα. Κάθησα κάτω στα γόνατα και τοποθέτησα τα χέρια μου στο πρόσωπο της «Μην κλαις» της χαμογέλασα γλυκά και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της. Κατευθείαν το σκούπισα με τον αντίχειρα μου και σηκώθηκα όρθιος. Την έφερα πιο κοντά μου και την φίλησα απαλά στο μέτωπο. Έκλεισα την πόρτα για να μην κρυώσουμε και πήγαμε στο σαλόνι. Έβαλα μερικά ξύλα στο τζάκι και τα ανάψα. Έπειτα αφού η φωτιά είχε φουντώσει έκλεισα τα φώτα και κάθησα δίπλα της. Φενόταν πως είχε ηρεμήσει και έτσι πήρα την πρωτοβουλεία να της βγάλω το μπουφάν «Μη κρυώνω» έδιωξε το χέρι μου μακρυά «Βγάλτο, θα σου φέρω μία κουβέρτα» της είπα χαμογελόντας και πήγα στο δωμάτιο μου. Επέστρεψα και εφόσον είχε βγάλει το μπουφαν έριξα πάνω της την ζεστή κουβέρτα. Πήγα να φύγω για να φέρω κάτι από την κουζίνα όμως με τράβηξε με δύναμη προς τα πίσω «Αρκετά πια κάτσε κάτω» έπεσα απότομα στον καναπέ δίπλα της «Σόρυ που ήρθα έτσι απρόσκλητη, αλλά είναι που βαριόμουν πολύ στο σπίτι» είπε άνετα και έβγαλε τα παππούτσια της. Τι; Σίγουρα δεν ήρθε με τα πόδια μόνη της εδώ απλά επειδή βαριόταν, μία τέτοια γιορτινή μέρα. Όπως όμως και να έχει κανένας δεν έχει νοιαστεί έτσι για εμένα εκτός από αυτήν και την Σάρα.. Ήταν απλά φοβερό, ποτέ δεν το περίμενα «Μην το παίζεις σκληρή μπροστά μου μικρή» είπα με στυλάκι και άπλωσα το χέρι μου στην πλάτη του καναπέ «Μικρή; Χαλόου πρώτη Ιανουαρίου είναι, θεωριτικά είμαι δεκαοχτώ» ειρωνεύτηκε και με κοίταξε με παράπονο «Τότε και εγώ δέκαεννιά» αντιμίλησα και για να μην τσακοθούμε άλλαξα το θέμα «Είναι ωραίο να σε φωνάζω μικρή αλλά.. το Έμι μου αρέσει πιο πολύ» Ναι, Έμι, μίκρο , γλυκό και χαρητωμένο. Ότι πρέπει «Έμι; Και εμένα μου αρέσει» μου χαμογέλασε. Είναι τόσο όμορφη όταν χαμογελάει.. Και όταν κοκκινίζει ιδικά με κάνει να θέλω να την πειράξω «Λοιπόν, τελικά γιατί ήρθες εδώ;» την πλησίασα πολύ κοντά στο πρόσωπο για να την ξαφνιάσω και κοκκίνησε. Δεν μπορούσα να το βοηθήσω και απλά χαμογέλασα στην αντίδραση της.

Γιατί ;Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang