Γιατί ;

Κεφ. 31ο

 Ήταν μια ήρεμη Κυριακή. Κάθησα το πρωί και ολοκλήρωσα τα μαθήματα μου για την Δευτέρα και τώρα μπορώ επιτέλους να χαλαρώσω με το πολυαγαπημένο μου κινητό! Ξαπλώσα άνετα στο κρεβάτι και άρχισα να βλέπω το ένα βίντεο μετά το άλλο. Ξαφνικά ένας άγνωστος αριθμός με πήρε τηλέφωνο, το σήκωσα
- Παρακαλώ;
- Έλα Έμιλυ εγώ είμαι, άκουσα την χαρούμενη όπως πάντα φωνή του Ίαν
- Γειά Ίαν τι κάνεις; , χαμογελασα στον τοίχο
- Μια χαρά. Σε πήρα να σε ρωτήσω αν θέλεις να πάμε μια βολτούλα..
- Ναι φυσικά
- Ωραία θα είμαι εκεί σε μισή, τα λέμε
-Περίμενε!, φώναξα, πως ξέρεις το κινητό μου;
- Η Clara μου το έδωσε see ya
Έκλεισε το τηλέφωνο. Τι έγινε μόλις τώρα; Συμφώνισα να πάμε βόλτα;!  <<Αχ! Γιατι δε μπορούσα να πω απλά όχι..>> τοποθέτησα τα χέρια στην μέση μου. Χωρίς άλλη επιλογή έβαλα ένα χαρούμενο τραγούδι να παίζει και τραγουδώντας ντύθηκα..

 Αφού ετοιμάστηκα εντελώς μου πετάχτηκε στο μυαλό η ιδέα να βάλω το δακτυλίδι 💍 που μου είχε δώσει ο Άλεξ. Άνοιξα το συρτάρι και το τοποθέτησα ευγενικά στο δάκτυλο του αριστερό μου χεριού. Καθόμουν και κοιτούσα για λίγο το γαλάζιο χρώμα του. Είναι πολύ όμορφο.. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση κατέβηκα κάτω <<Που πας;>> με ρώτησε η Clara χωρίς να αφήσει το βλέμμα της από την τηλεόραση <<Μια βόλτα, τα λέμε>> απάντησα σύντομα και βγήκα από το σπίτι. Ακριβώς στον δρόμο στεκόταν ο Ίαν <<Στην ώρα σου>> είπα καθώς κοίταξα το ρολόι στο χέρι μου <<Ναι!>> άρχισε να γελάει. Αρχίσαμε αργά να περπατάμε στο δρόμο μαζί. Ο καιρός ήταν πολύ ωραίος. Δεν έκανε πολύ κρύο και ο αέρας ήταν ίσα ίσα για να σε δροσίζει. Καθώς περπατούσαμε ο ήλιος βρισκόταν από πίσω μας, έτσι όλο και περισσότερο το πορτοκαλί φως του χανόταν <<Πώς και ήθελες να πάμε βόλτα;>> τον ρώτησα και ο Ίαν χαμογέλασε απαλά <<Βαριόμουν>> <<Και εγώ>> λέμε τώρα.. Χαμογέλασα σιγανά κοιτώντας τον δρόμο μπροστά μου. Ξαφνικά θυμήθηκα τις φωτογραφίες από το instagram του Άλεξ. Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην αστεία και χαρητωμένη φώτο του <<Χαχαχα>> άρχισα να γελάω μέσα στην ησυχία του δρόμου <<Τι έγινε;>> ο Ίαν με κοίταξε <<Τίποτα χαχα απλά σκεύτηκα κάτι>> κάλυψα το χαμόγελο με το μανίκι της ζακέτας μου. Δεν μπορούσα να σταματήσω.. Ξαφνικά ακούστηκε από δίπλα μου ένας ήχος κλίσης και ο Ίαν έβγαλε από την τσέπη το κινητό του <<Ναι;>> μίλησε σοβαρά και σήκωσα το βλέμμα μου <<Τώρα;..  Εντάξει έρχομαι>> έκλεισε γρήγορα το κινητό και με κοίταξε <<Έμιλυ χίλια συγνώμη αλλά έτυχε κάτι και πρέπει να φύγω, λυπάμε>> ενώσε τις παλάμες του και απολογήθηκε <<Α δεν πειράζει είναι εντάξει>> <<Σ'ευχαριστώ, τα λέμε!>> με χαιρέτησε χαμογελόντας και έφυγε γρήγορα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κοίταξα ψηλά τον ουρανό χαμογελόντας <<Μόνη σαν το λεμόνι 🍋 >> γέλασα δυνατά στην μέση του δρόμου. Δεν ήταν και κανένας να με ακούσει. Αυτή η γειτονιά είναι πάρα πολύ ήσυχη και κάπως πιο αεροκατοικιμένη.. Αποφάσισα εφόσον είχε φύγει ο Ίαν να περπάτησω λίγο παραπάνω, παρόλο που αρχίζε να σκοτεινιάζει. Ήταν πολύ όμορφα και ήρεμα δεν ήθελα να επιστρέψω τόσο γρήγορα στο σπίτι. Πρόχωροντας αρκετά μέτρα πιο κάτω άρχισα να ακούω ήχους από πέλματα. Σαν μερικά σκυλιά να έτρεχαν προς το μέρος μου. Κοίταξα γρήγορα στα δεξιά ξαφνιασμένη από τον ήχο. Από ένα στενό δρομάκι άρχισαν τρέχοντας να βγαίνουν πάλι αυτά τα σκοτεινά πλάσματα. Εύκολα αναγνωρίζεις τα φωτεινά κόκκινα μάτια τους <<Όχι πάλι αυτά! >> είπα σοκαρισμένη και γούρλωσα τα μάτια μου. Ήμουν μόνη μου, δεν είχα τον Άλεξ να με σώσει! Αυτομάτως κοίταξα το δακτυλίδι στο αριστερό μου χέρι <<Αχ π-πως δουλεύει α-αυτό τώρα;>> είχα αρχίσει να φοβάμαι καθώς οι σκιές άρχισαν να με πλησιάζουν..