Γιατί ;

Κεφ. 43ο

Έβγαλα το ομπρελόκ με τα κλειδιά μου. Ένα από αυτά ήταν και το κλειδί του σπιτιού του Αλέξ. Ξεκλείδωσα και μπήκα μέσα. Μια αποπνικτική σιωπή κάλυψε το σώμα μου.. Το καθηστικό αδίο, μόνο τα άψυχα αντικείμενα που φωτίζονταν από το φως του δρόμου. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και όλα έγιναν μαύρα. Πήρα μία βαθιά ανάσα. Ο φόβος μου που επικρατούσε για το σκοτάδι πλέον είχε καλυφτεί από τα υπόλοιπα συνασθήματα που με έπνιγαν. Όπως ο θυμός, αγανάκτηση και η ανάγκη να ανοίξει για μία στιγμή η γη να σε καταπιεί. Να υπήρχε ενα μεγάλο και γυαλιστερό κόκκινο κουμπί ακριβώς μπροστά σου που πατώντας το να γύριζες τον χρόνο πίσω, όπου ήθελες , να ξεκινούσες από την αρχή, να είχες την δυνατότητα να διαγράψεις ότι γούσταρες.. Να ήξερες τι θα γινόταν στο μέλλον και να το άλλαζες, γελοίο, όσο και να χτυπιέσαι αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Γέλασα με απάθια <<Τι σκατά σκέφτομαι μέσα στο πόνο μου;>> μίλησα στον εαυτό μου. Το κύμα της φωνής μου ακούμπησε τον τοίχο και επαναλήφθηκε σε μία φρικιαστική ηχό. Ύψωσα το χέρι μου και τα δάκτυλα ψηλάφισαν τον τοίχο πατώντας τον διακόπτη. Τα φώτα άναψαν. Βασικά όλα γύρω μου ήταν ίδια και απαράλακτα, τελικά ό,τι και να γίνεται τα αντικείμενα μένουν αναλλοίωτα. Έλειπε όμως η ψυχή, η φωνή και το γέλιο του Άλεξ. Προχώρησα σταθερά με κάθε μου βήμα να ακολουθεί πιστά το επόμενο. Πέρασα το χέρι μου αγγίζοντας το καναπέ. Θυμήθηκα ξαφνικά την ημέρα που είχα έρθει σπίτι του και παίζαμε βιντεοπαιχνίδια, τις χαζές εμπειρίες από την πενθήμερη, το φιλί που του είχα δώσει λόγο μέθης και φυσικά την νύχτα που η καρδιά μου χτύπησε πιο δυνατά από κάθε στιγμή, τότε που κατάλαβα πως ο άνθρωπος που βρισκόταν μπροστά μου είχε κλέψει την καρδιά, την παραμονή της πρωτοχρονιάς που ήρθα τρέχοντας σπίτι του μέσα στο κρύο, πριν τα μεσάνυχτα .. Μετακινήθηκα στην κρεβατοκάμαρα. Άνοιξα και εκεί τα φώτα. Ακόμη η μυρώδιά του ήταν γνώριμη στη μύτη μου, δεν νομίζω πως μπορώ να την ξεχάσω, με καθησύχαζε.. Το βαρύ βλέμμα μου προσγειώθηκε στο κρεβάτι του. Γυμνό ένα λευκό, άχρωμο στρώμα, αδιάφορο.. Πάνω του ένα μικρό χαρτί. Κάθησα αναπαυτικά και το πήρα στα χέρια μου να το διαβάσω. Το λευκό είχε στιγματιστεί από έναν μπλέ στιλό με τα γνώριμα γράμματα του Άλεξ. ~ Να προσέχεις ~ . Μα πως ήξερε πως θα ερχόμουν απο εδώ!; Τα δάκρυα ξεκίνησαν και πάλι τον ηρμό τους. Γαμώτο.. Άρχισα να τα σκουπίζω παλεύοντας να συγκρατήσω τους σπασμούς μου. Έσφιξα το χαρτί απο τον πόνο και τα νεύρα στη παλάμη μου <<Άλεξ!!>>. Τα νύχια μου χώθηκαν στο τριχοτό της κεφαλής μου και άρχισα να τραβάω με δύναμη και μανία τα μαλλιά μου από την οργή. Προσπάθησα να καθησυχάσω μόνη μου τον εαυτό μου. Όλα τελείωσαν , δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα. Σε πλήγωσε , ΣΤΑΜΑΤΑ ! τα κατάφερα τελικά και μπόρεσα να ηρεμήσω. Περίεργο.. Ξάπλωσα στο άδιο στρώμα και κοίταξα το ταβάνι. Σε λίγα μόνο λεπτά οι αναμνήσεις μας ξεπήδισαν μπροστά στα μάτια μου. Όλες μία προς μια καλές και άσχημες,αλλά έμφαση έδινα μόνο στις ωραίες, τις πρωτόγνωρες και μοναδικές.. Στην παλάμη κρατούσα σφιχτά το χαρτί που είχε γράψει ο Άλεξ και στη μύτη μου η μυρωδιά του δυνατή σαν να βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου. Τρελό, θα πω.

 Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, αλλά όλα έχουν το τέλος τους, μόνο μία ερώτηση εύχομαι να μπορούσε να μου απαντήσει <<Γιατί;..>> Τα ματιά μου έκλεισαν ήρεμα και το μυαλό μου ταξίδεψε για άλλη μια φορά στην χώρα των ονείρων . Ίσως εκεί, θα μπορούσα να τον ξαναδώ. Στα βάθυ της φαντασίας μου. Σύντομα με πήρε ο ύπνος και σταμάτησα να νιώθω τον ψυχικό πόνο που παρέλυε κάθε μου σκέψη. Το σώμα και η ψυχή μου ηρέμησε οδηγώντας με στην ατελείωτη χώρα των ονείρων..

/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/

Λοιπόν τελευταίο κεφάλαιο 😢😢..
Ήθελα να ανεβάσω και ένα βιντεακι που έφτιαξα αλλά κάτι πήγε λάθος και το έχασα, γαμωτο, αλλά δεν τα παρατάω θα το ξαναφτιάξω και μέχρι την Δευτέρα θα το ανεβάσω 😍😉
Επίσης την φώτο τη έφτιαξα εγώ με το Picsart (τρομερό! 💓)
Το κεφαλαιο αυτό απευθύνεται περισσότερο στους αναγνώστες, δείχνει επιθυμιες όπως με το κουμπί του χρόνου κτλ αδύνατα πράγματα 😒 Επιπλέον είναι σαν να πεθαίνει η Έμιλυ, δλδ λένε πως όλη μας ή ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μας, όταν έρθει εκίνη η ώρα. Στην περίπτωση αυτή ο Άλεξ περνάει, οπότε είναι σαν να "πέθανε". Προσπάθησα να το κάνω λίγο λογοτεχνικό 😅😂
Λοβε γιουυ 😘

Vote/Comment 💘