Γιατί ;

Κεφ. 23ο

<<Καλημέρα.. Συγγνώμη που άργησα>> άκουσα μια χαρούμενη αντρική φωνή και σήκωσα το κεφάλι μου από περιέργεια για να δω ποιος ήταν.. Ο Χριστός!! Μπροστά από την πόρτα στεκόταν ένας θεός. Τα μαλλιά του ήταν ξανθά και τα όμορφα γαλαζοπράσινα μάτια του αντίκρησαν κατευθείαν τα δικά μου καστανά. Τότε θυμήθηκα τον Αλέξ που είχε έρθει καινούργιος στο σχολείο. Τι γίνεται εδώ όλοι οι κούκλοι σε αυτό το σχολείο θα μαζεύονται; Απόρησα και ένιωθα να μου τρέχουν τα σάλια όταν αντίκρησα το παιχνίδιαρικο χαμόγελο του..

<<Α ναι δεν πειράζει.. Ξέχασα πως σήμερα θα έρθει ένας καινούργιος μαθητής>> απολογήθηκε στην τάξη με ένα χαζό χαμόγελο. Αχ τι ηλίθια.. Κοπάνησα με το χέρι μου το μέτωπο μου <<Το όνομα σου;>> του απευθύνθηκε <<Ίαν>> είπε με αυτοπεποίθηση και τα μάτια του κλείδωσαν και πάλι με τα δικά μου. Παρατήρησα την δασκάλα να κοιτάει δεξιά και αριστερά τους μαθητές. Εγώ και ένα αγόρι ήμασταν οι μόνοι που καθόμασταν μόνοι μας <<Ορίστε μπορείς να καθήσεις δίπλα στην Έμιλυ>> ανήψωσε το χέρι της και έδιξε προς το μέρος μου. Τότε ο Ίαν άρχισε να με πλησιάζει και κάθησε δίπλα μου. Μου άρεσε πολύ που ήμουν μόνη μου. Μπορούσα να απλώνομαι όσο ήθελα αλλά τώρα.. <<Γειά σου Έμιλυ>> ψιθύρισε με ένα γλυκό χαμόγελο <<Γειά σου Ίαν>> είπα κάπως ντροπαλά. Ένοιωθα αρκετά αμήχανα για κάποιο λόγο. Τότε γύρισα το κεφάλι μου προς τον Αλέξ στα αριστερά μου <<Μην του μιλάς!>> είπε ψιθύριστα και μπορούσα να διακρίνω τον θυμό στα μάτια του <<Γιατί; Απλά ένα γεια είπα>> δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν πρέπει να του μιλάω δεν έκανα κάτι κακό <<Όλα καλά;>> άκουσα την φωνή του Ίαν και του έγνεψα με ένα χαμόγελο. Από δίπλα μου μπορούσα να ακούσω τον Αλέξ να ξεφυσάει δυνατά νευριασμένος. Τι παίζει; Για να μάθω έπρεπε να περιμένω να τελειώσει αυτή η βαρετή ώρα. Πάντως έχει πλάκα να τον βλέπω νευριασμένο κάπως. Κάνει σαν μικρό παιδάκι..

Το κουδούνι 🔔 χτύπησε επιτέλους και όλα τα παιδιά έφυγαν κατευθείαν από την τάξη σαν να ήταν λυσασμένα και μαζί τους και η δασκάλα. Σηκώθηκα και εγώ από το θρανίο μου για να πάω στην Clara αλλά ένα δυνατό μπαμ ακούστηκε στον τοίχο της τάξης και με έκανε να ξαναμπω μέσα <<Βρε τον Αλεξάκο..>> είπε σαρκαστικά ο Ίαν με ένα στραβό χαμόγελο. Ο Αλέξ τον είχε πάρει από το κολάρο της μπλούζας και τον είχα ακινητοποιήσει πάνω στον τοίχο <<Σκάσε και απλά μείνε μακρυά της! Άκουσες!!;>> ο Αλέξ είπε νευριασμένος και έριξε μια δυνατή μπουνιά 👊 στον Ίαν <<Ε τι γίνεται εδώ; Σταματήστε!>> φώναξα και έτρεξα δίπλα τους εφόσον τα πράγματα έγιναν πιο χοντρά <<Έμιλυ Φύγε! Μην ανακατέβεσαι! >> μου φώναξε πάρα πολύ νευριασμένος και ξαφνικά τα μάτια έγιναν κατακόκκινα. Είχα φοβηθεί αρκετά και μαζευτήκα λίγο. Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο νευριασμένο και να μου φωνάζει. Πάντα είναι καλός και γλυκός μαζί μου αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε πάθει <<Την τρομάζεις ηλίθιε>> του είπε με ένα χαμογελάκι ο Ίαν και το άγριο βλέμμα του Αλέξ έπεσε πάλι πάνω του. Εκείνος γέλασε ειρωνικά με την έκφραση του Αλέξ και κατευθείαν του έδωσε μια κλωτσιά στην κοιλιά με αποτέλεσμα ο Αλέξ να πέσει με δύναμη πάνω σε ένα θρανίο ρίχνοντας το κάτω. Είχα παγώσει δεν ήξερα τι να κάνω. Ο φόβος κατέκλειε το σώμα μου <<Αξιολύπητε>> ο Ίαν είπε χωρίς να τον κοιτάξει και έφυγε από την τάξη. Κατευθείαν έτρεξα πάνω στον Αλέξ που καθόταν με την πλάτη στο πεσμένο θρανίο <<Αλέξ είσαι καλά;!>> είπα ανήσυχη εφόσον το πρόσωπο του ήταν σκημένο. Έπεσα πάνω του και έπιασα τους ώμους του. Ο Αλέξ σήκωσε σιγά το κεφάλι του και χωρίς να με κοιτάξει σήκωσε το σώμα του πάνω. Μα γιατί με αγνοεί; <<Αλέξ!>> φώναξα και γραπώθηκα από το χέρι του για να τον σταμάτησω. Εκείνος όμως έκανε κάτι που δεν το περίμενα ποτέ. Γύρισε ελάχιστα το κεφάλι του και μπορούσα να δω τα πλέον κόκκινα μάτια του. Μάζεψε το χέρι του απότομα και με δύναμη με έσπροξε πίσω <<Αα!>> φώναξα από τον πόνο. Έπεσα κάτω στο πάτωμα και χτύπησα τον αγκώνα μου. Λίγα δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια μου. Ο Αλέξ με έριξε κάτω και μετά έτσι απλά έφυγε <<Τι στο διάολο έπαθε!!; >> φώναξα νευριασμένη μαζί του. Σηκώθηκα μετα από λίγο πάνω έφτιαξα γρήγορα τα θρανία και έφυγα από την τάξη για να βρω την Clara. Περπατούσα στον διάδρομο προσπαθώντας να την βρώ <<Έμιλυ! >> άκουσα την φωνή της Clara από πίσω μου και με τράβηξε απότομα από το χέρι <<Α κάτσε Clara πονάω>> έκλεισα τα μάτια μου δυνατά από τον πόνο <<Που;Πως;>> ρώτησε κατευθείαν ανήσυχη <<Στον αγκώνα επειδή έπεσα>> είπα ψέματα φυσικά <<Α ναι σου έχει μελανιάσει. Άλλη φορά να είσαι προσεκτική>> μου είπε γλυκά και μου χάιδεψε τα μαλλιά <<Α! Είδες τον καινούργιο; Είναι κούκλος! Σαν άγγελος που έπεσε από τον ουρανό!>> είπε καταενθουσιασμένη <<Μαζέψου έχεις τον Γιώργο>> της είπα γελώντας <<Ναι αλλά δεν είναι εδώ>> μου έκλεισε το μάτι <<Και ωστόσο για τον καινούργιο που λες τον ξέρω. Τον λένε Ίαν και καθόμαστε μαζί>>
<<Ιιι τυχαιρουλα, σου φεξε>> γελάσαμε και ακούμπησε απαλά τα πλευρά μου με τον αγκώνα <<Έμιλυ;>> άκουσα δίπλα μου την χαρούμενη φωνή του Ίαν <<Α Ίαν να σου συστήσω από εδώ->> με σταμάτησε η ανηπόμωνη φωνή της Clara <<Clara, χάρηκα>> του έδωσε το χέρι της με ένα πλατύ χαμόγελο <<Και εγώ>>. Ήμουν τόσο μπερδεμένη από πριν δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται μεταξύ τους, ούτε και για την συμπεριφορά του Αλέξ <<Σε χτύπησε;>> τα μάτια του Ίαν γούρλωσαν και έπιασε απαλά με το χέρι του τον αγκώνα μου <<Ποιος;>> ρώτησα λες και δεν ήξερα <<Ο Αλέξ>> μου απάντησε σοβαρά <<Όχι καλέ απλά παραπάτησα και έπεσα>> είπα με ένα αθώο χαμόγελο όμως ο Ίαν παρέμεινε και πάλι σοβαρός.

Αλέξ P.O.V.

Πήγα σχεδόν τρέχοντας στις τουαλέτες. Ένιωθα το αίμα μου να βράζει. Δεν το πιστεύω πως έστειλαν τον Ίαν! Είναι γνωστός για την αποπλανηση του και φυσικά ήμαστε εχθροί. Μπήκα μέσα στο μπάνιο και κοίταξα τον εαυτό μου στο καθρέπτη. Είχα νευριάσει πάρα πολύ και γιαυτό τα μάτια μου από γαλάζια είχαν γίνει κατακόκκινα. Το μισουσα κάθε φορά που αυτό γινόταν. Στο καθρέπτη μπορούσα να δω μόνο ένα τέρας. Τότε ξαφνικά θυμήθηκα τι είχα κάνει στην Έμιλυ <<Όχι.. >> την χτύπησα. Το χέρι μου έφυγε και από τον θυμό μου χτύπησε δυνατά τα πλακάκια στον τοίχο του μπάνιου <<Γαμωτι σου!>> φώναξα νευριασμένος και βγήκα από την τουαλέτα <<Αλέξ φοράς κόκκινους φακούς;>> ένας συμμαθητής μου με ρώτησε σοκαρισμένος καθώς περπατούσα γρήγορα στο διάδρομο <<Ε;!.. Α ναι χαχα>> γέλασα ψεύτικα <<Κουλ 😎 >> σήκωσε τον αντίχειρα του και έφυγε. Είχα ξεχάσει πως τα μάτια μου ήταν ακόμη κόκκινα από τον θυμό. Ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο για να ηρεμίσω. Ένοιωσα το σώμα μου να γίνεται πιο ελαφρύ και όλος ο θυμός 💢 να φεύγει <<Ωραία.. >> πρόχωρησα για να βρω την Έμιλυ. Λίγο πιο μπροστά την είδα μαζί με την Clara και.. Τον ηλίθιο τον Ίαν <<Σε χτύπησε;>> την ρώτησε ανήσυχος <<Ποιος;>> έκανε λες και δεν ήξερε << ο Αλέξ>> <<Όχι καλέ απλά παραπάτησα και έπεσα >> είπε με ενα ψεύτικο χαμόγελο. Γιατί με καλύπτεις σε πόνεσα και εσύ;..

Έμιλυ P.O.V.

Χτύπησε το κουδούνι για μέσα και πριν μπω στην τάξη ένοιωσα κάποιον να με τραβάει προς τα πίσω. Ήταν ο Αλέξ <<Συγνώμη, χίλια συγνώμη! >> με αγγάλιασε σφιχτά πριν προλάβω να πω τίποτα και απολογήθηκε (φώτο πάνω) <<Όταν θυμώνω και γίνονται τα μάτια μου κόκκινα δεν μπορώ να ελένξω τον εαυτό μου.. Συγνώμη αν σε πόνεσα Έμι>> με αγγάλιασε ακόμη περισσότερο. Στο τέλος τον αγγαλιασα και εγώ <<Δεν πειράζει δεν με πονάει πολύ>> του είπα χαμογελώντας για να σταματήσει. Δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία. Μια μελάνια είναι μόνο <<Αλλά σε παρακαλώ μείνε μακρυά του>> η φωνή του έγινε βαθιά και σοβαρή..

|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Χοχο ανέβασα γρήγορα αυτή την φορά. Είναι λίγο μικρό αλλά δεν γινόταν αλλιώς.. Ελπίζω να σας άρεσε. Εγώ πάντως το διασκέδασα πολύ 😍😘

Vote/Comment γλυκούλια 💘