Γιατί ;

Κεφ. 38ο

Έμιλυ P.O.V.

Τελείωσα το σύντομο μπάνιο μου και έβαλα μια άνετη φόρμα. Έπιασα τα μαλλιά μου μια ψηλή κοτσίδα και κάθησα αναπαυτικά στο καναπέ. Καθώς ήμουν χαλαρή παρακολουθώντας μια σειρά στην τηλεόραση 📺 ακούστηκε ένας απότομος ήχος από το κινητό μου. Το πήρα στα χέρια μου. Μου είχε έρθει ένα μήνυμα από τον Άλεξ - Έλα στο σπίτι μου και φέρε και το δακτυλίδι - Το διάβασα.. Μου φάνηκε πολύ απρόοπτο. Γιατί;!.. Του απάντησα εντάξει και σηκώθηκα. Φόρεσα τα παπούτσια μου και άρπαξα μια ζακέτα από τον καλόγερο. Το χέρι μου τεντώθηκε να ανοίξει την πόρτα. Αχ ναι το δακτυλίδι! Ανέβηκα γρήγορα πάνω και το τοποθέτησα στο δάκτυλο του αριστερού μου χεριού. Αλήθεια βαριόμουν να φύγω από την άνεση του σπιτιού μου ένα τέτοιο κυριακάτικο απόγευμα, αλλά τι να κάνουμε. Βγήκα επιτέλους από το σπίτι και άρχισα να περπατάω προς το σπίτι του Άλεξ. Μαζί και με λίγο τρέξημο εφόσον μου άρεσε και όλας δεν άργησα τόσο πολύ. Χτύπησα διακριτικά την πόρτα. Ο Άλεξ βγήκε από αυτήν και ξαφνικά πριν προλάβω να του πω οτιδήποτε με τράβηξε δυνατά στην αγγαλιά του <<Ότι και να γίνει θέλω να ξέρεις πως θα σε προστατεύσω>> τα λόγια του με στηγμάτισαν. Όλο αυτό ήταν πολύ απότομο για εμένα. Είχα αρχίσει να ανησυχώ <<Άλεξ γιατί με φώναξες; >> τον ρώτησα ήρεμα <<Κλείσε τα μάτια σου >> ψιθύρισε ευγενικά και έπραξα ανάλογα. Αφήνοντας την ερώτηση μου χωρίς κάποια απάντηση. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα με ξεκολλήσε απαλά από την αγγαλιά του και άνοιξα και πάλι τα καστανά μου μάτια. Ο χώρος γύρω μου είχε αλλάξει εντελώς. Δεν βρισκόμουν έξω από το σπίτι του Άλεξ! Ήμουν πάρα πολύ σοκαρισμένη. Με τηλεμετέφερε στο κόσμο του; Κοίταξα κατευθείαν δεξιά και αριστερά. Η ατμόσφαιρα που με περιέκλειε ήταν σκοτεινή. Ψιλά στον ουρανό μέσα από τα μακρόστενα παράθυρα υπήρχε ένα κατακόκκινο φεγγάρι. Τα μάτια μου δεν είχαν αντίκρησει κάτι παρόμοιο. Ένοιωθα πολύ περίεργα και ανήσυχα <<Απέσια είναι>> τον κοίταξα σοκαρισμένη <<Το ξέρω.. >> ο Άλεξ απάντησε μελαγχολικά και κοίταξε τα μαύρα πλακάκια στο πάτωμα. Ο χώρος που βρισκόμασταν ήταν ένα σκούρο τεράστιο δωμάτιο. Από το ταβάνι κρεμώταν ένας αιχμηρός πολυέλαιος με κόκκινα ρουμπίνια που έκαναν αντανάκλαση με το φως του φεγγαριού. Κοίταξα προσεκτικά το μέρος πίσω από τον Άλεξ. Ένα μονοπάτι από υψωμένα σκαλιά απλωνόταν μπροστά μου <<Καλησπέρα Άλεξ>> άκουσα μια σκοτεινή φωνή. Στο τέλος των μεγάλων σκαλιών υπήρχε ένας κατάμαυρος γυαλιστερός θρόνος. Η βαριά φωνή ανήκε σε μια φιγούρα που καθόταν πάνω του. Η μορφή σηκώθηκε και κατέβηκε σιγά σιγά τα σκαλιά. Ο ήχος τον βημάτων ξεχίνοταν σε όλο το πλάτος του δωματίου. Ακουγόταν έτσι δραματικά μέσα στην νεκρικη σιγή. Κάθε βήμα να μου τρύπα τα αυτιά. Να κάνει την καρδιά μου να τρέμει. Για κάποιο λόγο αισθανόμουν τα γόνατα μου αδύναμα. Φοβόμουν.. Όλο το σκηνικό ήταν τρομακτικό. Πως μπορούσε ο Άλεξ να βρίσκεται μέσα σε αυτό το αποπνικτικό παλάτι έστω και για μερικές ώρες; Το πρόσωπο και το σώμα του ατόμου που κατέβηκε από τα σκαλιά αποκαλύφθηκε κάτω από το κόκκινο φως του φεγγαριού. Τα μαλλιά του ήταν κατάλευκα, ίσια και στο ύψος του ώμου δίνοντας μια μεταξένια αίσθηση. Από την άλλη τα μάτια του άγρια, κόκκινα στο χρώμα. Η στάση του φαινόταν αρκετά μεγαλοπρεπής. Ο Άλεξ γύρισε να τον αντικρήσει. Έσκηψε όλη του την πλάτη μπροστά <<Μεγαλιότατε >> τον προσφώνισε ήρεμα. Ώστε έτσι! Είναι ο βασιλιάς. Γιαυτό αποπνέει και αυτή την ηπερηφάνια και άνεση <<Πάει καιρός Άλεξ και από ότι φένεται έκανες σωστά την δουλειά σου αυτή τι φορά >> χαμογέλασε πονηρά και το βλέμμα του έπεσε πάνω μου. Ήταν αρκετά τρομακτικός.. Με πλησιάσε και τα κρύα του δάκτυλα ήρθαν σε επαφή με το μάγουλο μου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Άλεξ δεν θα του πεις κάτι;! Τον κοίταξα ταραγμένη διακριτικά. Εκείνος όμως ήταν απλά παγωμένος στη θέση του, χώρις να κοιτάζει. Ίσως δεν μπορεί να του πει κάτι λόγο της θέσης του. Ένιωθα πολύ άβολα. Τα άγρια μάτια του κοιτούσαν βαθιά μέσα στα δικά μου <<Ωραία >> απομακρύνθηκε. Την ώρα που πήγα να ανασάνω καταλάβα πως από πίσω με κρατούσαν από τα χέρια δύο άντρες. Τα είχαν κλειδώσει τόσο καλά που αν προσπαθούσα να ξεφύγω θα μου έσπαγε ο ωμός <<Τι!;->> φώναξα και ο βασιλιάς τοποθέτησε τα χέρια στα αυτιά του <<Αχ σταμάτα!>> ύψωσε την φωνή του ενοχλημένος. Ήταν πολύ άγριος. Ταράκτηκε ολόκληρο το  σώμα μου με μόνο ένα του βλέμμα. Ξαφνικά με αργά βήματα με είχαν περικυκλώσει αρκετά άτομα από πίσω, αφήνοντας τον βασιλιά μόνο του στην θέα και από πίσω απομακρυσμένο τον Άλεξ. Το δέρμα τους ήταν λευκό. Φαινόταν πολύ ψυχρό. Άλεξ γιατί με έφερες εδώ!; Και γιατί δεν με προστατεύεις από αυτά τα τέρατα!; <<Βασιλιά Έντγκαρ, θα ξεκινήσουμε; >> μια σοβαρή φωνή απευθύνθηκε δίπλα του. Ένας όμορφος βρικόλακας με χρυσά μάτια και καστανά μαλλιά. Περίεργο με αυτά τα χαρακτηριστικά έπρεπε να ήταν άγγελος. Ο βασιλιάς Έντγκαρ με πλησίασε ήρεμα <<Ξέρεις γιατί είσαι εδώ γλυκιά μου; >> μου απευθύνθηκε. Κούνησα το κεφάλι μου υποδικνίοντας την άγνια μου <<Λοιπόν, πρώτον μην ανησυχείς,δεν θα σου κάνουμε κακό..>> χαμογέλασε άνετα και ένιωσα το σώμα μου να ήρεμει έστω και λίγο μέσα στην νευρικότητα που με κατείχε τον έλεγχο στο σώμα μου <<Το μόνο που θέλω είναι η δύναμη σου>>
<<Μπορώ να ρωτήσω το γιατί; >> πήρα το συνηθισμένο μου θάρρος <<Φυσικά. Χρειαζόμαστε αυτή τη δύναμη για να μπορέσουμε να νικήσουμε στο πόλεμο τους αντιπάλους μας.. Έπειτα , θα ήμαστε πανίσχυροι. Ούτε οι λυκάνθρωποι, ούτε οι άγγελοι θα μπορούν να μας νικήσουν. Μετά από αυτό θα γίνει το καλύτερο. . Θα μπορέσουμε να ξανανοίξουμε τις κλειστές πύλες και να εισέλθουμε στο κόσμο τον ανθρώπων. Έτσι θα γίνουμε κυρίαρχοι και τον δύο κόσμών >> χαμογέλασε περήφανα. Τα μάτια μου είχαν μείνει ορθάνοικτα. Όχι, δεν γίνεται αυτό, δεν μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα! Όχι! Ο Άλεξ δεν μου είπε τίποτα τέτοιο.. Τα ταραγμένα μάτια μου συναντήθηκαν με του Άλεξ <<Άλεξ μου είπες ψέματα!! Πως μπορέσες! Νομίζεις πως θα το επέτρεπα αυτό!; >> του φώναξα επιθετικά. Είχα θυμώσει πάρα πολύ. Ένιωθα δύναμη να κυλάει μέσα μου.  Τα άτομα που με κρατούσαν ακίνητη πάσχιζαν πλέον να με συγγρατήσουν πίσω. Μου είπε ψέματα, δεν το πιστεύω!! Τον εμπιστεύτηκα, τον στίρηξα, τον ανέχτηκα μέχρι που τον αγάπησα και εκείνος με πούλησε τόσο εύκολα! Με μία κίνηση τα χέρια τους δεν μπορούσαν άλλο να αντέξουν μπροστά στην δύναμη μου και απελευθερώθηκα. Όμως, παρόλα αυτά ήμουν αδύναμη. Πονούσα μέσα μου.. Τα γόνατα μου με προδώσαν και έπεσα στο κρύο πάτωμα. Όλη η δύναμη που μέχρι τώρα είχα εξαφανίστηκε από πάνω μου. Δάκρυα απογοήτευσης άρχισαν να τρέχουν σαν ποτάμι από τα μάτια μου <<Μου είπες ψέματα! >> δύο σώμα με σήκωσαν πάνω <<Έμιλυ δεν! ->> άκουσα την ανήσυχη φωνή του Άλεξ που προσπαθούσε να μου εξηγήσει. Δεν ήθελα όμως να ακούσω καμία δικαιολογία <<Αρκετά! Γιαυτό μισώ τους άνθρωπους, είναι τόσο συναισθηματικοί μέχρι αηδίας >> το χέρι το βασιλιά τον βρικόλακων έπιασε βίαια το σαγόνι μου αναγκάζοντας το υγρό βλέμμα μου να συναντήσει το δικό του σκοτεινό <<Άκου καλά. Δεν φταίει ο Άλεξ, δεν ήξερε τίποτα για αυτό>> ψιθύρισε στο αυτί μου. Όλο μου το σώμα ανατρίχιασε στα λόγια του <<Συγνώμη Άλεξ που δεν σου είπα την αλήθεια, αλλά δεν με σύμφερε>> άρχισε να γελάει ειρωνικά <<Ήσουν απλά το πιθήνιο όργανο μου, πάντως έκανες πολύ καλή δουλειά, μπράβο αγόρι μου >> του χαμογέλασε γλυκά. Πως μπορεί να το λέει έτσι; Είναι απολύτως ένα τέρας. Τώρα καταλαβαίνω! Δεν έφτεγε ο Άλεξ, αλλιώς σίγουρα δεν θα δεχόταν κάτι τόσο απέσιο. Ο Άλεξ έσφυξε τις παλάμες του. Ήταν θυμωμένος και πάλι όμως δεν έκανε τίποτα απλά στεκόταν σκηφτός κοιτάζοντας κάτω. Άλεξ συγνώμη.. Μόνο αυτό ήθελα να πω <<Αρκετά καθηστερίσαμε >> ο βασιλιάς Έντγκαρ στάθηκε και πάλι μπροστά μου. Ύψωσε την παλάμη του προστά στο πρόσωπου μου <<Πώς γίνεται αυτό; Δεν νιώθω τίποτα!>> τα μάτια του με κοίταξαν σοκαρισμένα. Ορίστε; <<Άλεξ! >> γύρισε απότομα προς το μέρος του. Από την φωνή του φαινόταν πάρα πολύ εξαγριωμένος. Έγινε κάτι που δεν το περίμενε κάνεις. Ο Άλεξ βρισκόταν μπροστά από το γερό του σώμα. Ένα ασημένιο μαχαίρι ήταν στραμένο προς τι καρδιά του βασιλιά Έντγκαρ. Τι προσπαθεί να πετύχει; Παρακολουθούσα με προσοχή την εξέλιξη μεταξύ τους..

/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/

Χεχε, αυτό ήταν πολύ κακό αλλά τουλάχιστον ανέβασα γρήγορα! 😍
Love you all 😘

Vote/Comment 💘