Γιατί ;

Κεφ. 28ο

 Το βράδυ ήρθε γρήγορα και έπεσα στο κρεβάτι να κοιμηθώ. Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα να με πάρει ο ύπνος. Μέτρησα άποιρες φορές μέχρι το εκατό αλλά κανένα αποτέλεσμα. Στριγογύριζα συνέχεια δεξιά και αριστερά στο κρεβάτι αλλάζοντας μεριές για να βουλευτώ. Πριν το καταλάβω η ώρα είχε πάει δύο και μισή και εγώ δεν είχα κλείσει μάτι. Τα λόγια της Clara ηχούσαν μέσα στο μυαλό μου και όσο προσπαθούσα να τα αναύσω τόσο πιο ανύσηχη γινόμουν <<Έμιλυ γιατί η μόνη που δεν βλέπει την αλήθεια είσαι πάντα εσύ;.. Γιατί δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου και να αποδεχτείς τα συναισθήματα σου επιτέλους;>> Γιατί δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου και να αποδεχτώ τα συναισθήματα μου εε; Επειδή φοβάμαι .. φοβάμαι να ξαναντημετωπήσω αυτό το συναίσθημα. Έχω καιρό να ερωτευτώ κάποιον. Έτσι ήταν πολύ καλύτερα. Δεν θέλω να πονέσει πάλι η καρδιά μου. Γιαυτό προσπαθώ να μην το ξαναπάθω. Όσο αφορά το θέμα του Άλεξ δεν πρέπει να μου αρέσει. Δεν γίνεται, δεν θέλω να τον βάλω σε μπελάδες. Βάθια όμως μέσα μου παραδέχομαι πως μου αρέσει, αλλά απλά δεν μπορώ να αφήσω αυτό το συναίσθημα να επικρατίσει και να θόλωσει το μυαλό μου και πάλι..

 Πέρασε και αυτό το Σαββατοκύριακο και ήρθε η Δευτέρα. Δεν είχα μιλήσει με τον Άλεξ μετά από αυτό που έγινε το Σάββατο στο σπίτι μου. Του έστειλα μήνυμα αλλά αυτός δεν απάντησε, οπότε θέλει να μείνει μόνος του. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Αρκεί να γίνουν τα πράγματα όπως πριν σήμερα. Αν δεν μου μιλήσει είμαι αποφασισμένη να κάνω τα πάντα για να με ακούσει.. Έφτασα με την Clara στο σχολείο 🏫. Την πρώτη ώρα ήθελα απλά να κοιμηθώ. Αχ Clara εσύ φτες για όλα, που μου τα είπες αυτά και δεν μπορούσα να κοιμηθώ! Ο Άλεξ ήρθε κανονικά στο σχολείο, αλλά δεν μου μίλησε καθόλου και γενικά δεν μίλησε σε κανέναν. Ήταν σιωπηλός και μπορώ να πω χαμένος στον κόσμο του. Στο μάθημα τα μάτια μου είχαν αγκυλώσει. Τον κοιτούσα συνέχεια κάθε λεπτό, με μισόκλοιστα τα μάτια φυσικά από την έλλειψη ύπνου. Εκείνος όμως τίποτε. Μόνο δύο φορές τα βλέμματα μας συναντήθηκαν αλλά και πάλι έστρηβε το βλέμμα του άλλου. Αχ απλά περίμενε να χτυπήσει το κουδούνι και θα σου δείξω εγώ!

 Η επιθυμία μου ολοκληρώθηκε και επιτέλους βγήκαμε για διάλειμμα <<Έμιλυ. Έλα να σου πω! >> άκουσα τον Ίαν από πίσω μου καθώς ήμουν έτοιμη να κάνω ένα βήμα προς τον Άλεξ. Πριν προλάβω να απαντήσω έπιασε τον καρπό μου και με έβγαλε έξω από την τάξη. Συγκεκριμένα στα ντουλάπακια <<Λοιπόν άκου αυτή την -Α! Τι είναι αυτό στο λαιμό σου >> η φωνή του από ενθουσιώδης άλλαξε προς σοβαρή <<Εμ χτύπησα..>> κοίταξα τα παπούτσια 👟 μου. Ο Ίαν με πλησίασε απότομα με αποτέλεσμα η πλάτη μου να κολλήσει πάνω στα ντουλαπάκια. Τοποθέτησε το ένα του χέρι πάνω στον ώμο μου και έφερε το πρόσωπο του κοντά στο αυτί μου. Τα μάτια μου γούρλωσαν. Θυμήθηκα αυτό που έγινε με τον Άλεξ. Η ίδια ανατριχίλα στο δέρμα μου. Δεν είναι όμως τώρα ώρα να το σκεύτομαι <<Σε.. Δάγκωσε;>> ψιθύρισε με σοβαρή αλλά και ταυτόχρονα σεξι φωνή <<Ναι.. >> είπα σιγανά.. Βασικά ήταν πάρα πολύ αμηχανο να έχω τον Ίαν να ψιθύριζει στο αυτί μου έτσι και να μας κοιτάνε αυτοί που περνάνε. Δάγκωσα το κάτω μου χείλος. Ξαφνικά το βλέμμα μου προσγειώθηκε στον Άλεξ που πέρασε ακριβώς από μπροστά μας. Χωρίς να μου ρίξει ούτε μια ματιά ή να βρίσει τον Ίαν προσπέρασε αμέτοχος. Άλεξ.. << Τσ τον άχρηστο>> έβαλε το πονηρό του γαμόγελο και πάλι και απομακρύνθηκε <<Δε το πιστεύω πως το έκανε αυτό. Πως σε πόνεσε.. Θα πρέπει να τον μισείς τώρα σωστά; >> είπε ειρωνικά και έβαλε τα χέρια πίσω από το κεφάλι του. Να τον μισώ;.. <<Όχι!>> Σήκωσα το βλέμμα και το ανάστημα μου. Ο Ίαν παγωμένος στην θέση του με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια <<Δεν τον μισώ.. Πότε δεν θα μισήσω τον Άλεξ. Δεν έκανε τίποτα κακό ποτέ σε εμένα. Δεν με ενδιαφέρει αν πόνεσα.. Αλλά το χρειαζόταν. Δεν το έκανε με κακή πρόθεση!>> έσφυξα τις παλάμες μου καθώς τα λόγια προχωρούσαν. Ο Ίαν με κοίταξε με απορία και κατευθείαν γέλασε κλείνοντας τα μάτια του <<Τελικά είσαι πολύ αθώα Αα;>> σήκωσε τα φρύδια του και με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο. Χωρίς να του πω λέξη με το νευριασμένο μου πρόσωπο άρχισα να περπατάω προς τα δεξιά <<Κάτσε! Δεν σου είπα αυτό που ήθελα>> με σταμάτησε <<Τι είναι;>> τον ρώτησα λίγο ενοχλημένη. Ήθελα να βρω τον Άλεξ και να του μιλήσω οπότε βιάζομαι <<Την Παρασκευή θα κάνω ένα πάρτι 🎉 σε ένα κλαμπ. Αν θες μπορείς να έρθεις.. Θα είναι πολύ ωραία>> έκλεισε παιχιδιάρικα το μάτι του <<Οκ θα το σκεφτώ>> πήρα τον δρόμο για να βρω τον Άλεξ. Να τος.. Είχε στερέωσει την πλάτη του σε μια γωνία και διάβαζε ένα βιβλίο. Για την ακρίβεια ήταν πολύ προσηλωμένος. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να τον πλησιάζω <<Καλημέρα Άλεξ! >> είπα με ένα γλυκό χαμόγελο και τον κοίταξα <<Γειά..>> είπε ψυχρά και πήγε να φύγει. Εγώ φυσικά όμως τον σταμάτησα αμέσως <<Τι θα γίνει έτσι θα το πάμε; >> παραπονέθηκα και προσπαθούσα να βρω το βλέμμα του το οποίο κοιτούσε αλλού <<Τι εννοείς;>> με κοίταξε επιτέλους <<Μην είσαι έτσι λες και έχεις κατάθλιψη. Μου την σπας! >> του μίλησα ευθεία νευριασμένη <<Τότε να φύγω->> <<Τελικά είσαι πιο ηλίθιος από ότι νόμιζα!>> του είπα κατάμουτρα <<Τι είμαι;! >> ύψωσε τον τόνο της φωνής του <<Διάβασες το μήνυμα μου σωστά; >> Σταύρωσα τα χέρια μου και εκείνος εγνεψε καταφατικά <<Τότε γιατί δεν μου απάντησες;>> τον ρώτησα ήρεμα <<Δεν είχα κάτι να πω γιατί ήξερα πως έλεγες ψέματα. Τα μάτια σου δεν ψεύδονται όμως. Μπορούσα να δω τον πόνο μέσα σου>> χαμήλωσε την φωνή και το βλέμμα του. Ένιωσα τον εαυτό μου να πέφτει με θέληση πάνω του. Τον αγγάλιασα σφιχτά γύρω από την μέση και τοποθέτησα απαλά το κεφάλι μου στο στήθος του <<Ο Ίαν μου είπε πως τώρα θα έπρεπε λόγικα να σε μισώ μετά από αυτό που έκανες.. Εγώ όμως του απάντησα όχι. Πότε δεν θα σε μισούσα για κάτι τόσο ασήμαντο. Ναι πόνεσα και πολύ αλλά δεν με νοιάζει. Ήσουν αδύναμος και το χρειαζόσουν οπότε έπρεπε να το κάνεις.. Ήταν απλά ένας επιφανιακός πόνος, δεν έφτασε στην καρδιά μου, γιαυτό και δεν πόνεσα στην πραγματικότητα>> όταν τελείωσα ένοιωσα σαν να είχαν περάσει αιώνες. Έκλεισα τα μάτια μου. Ένοιωσα τα χέρια του πίσω στην πλάτη μου να με σφίγγουν όλο και πιο κοντά του. Έπειτα χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου <<Αλήθεια;>> μουρμούρισε. Η φωνή του τώρα ήταν πιο γλυκιά. Πιο τρυφερή. Ήθελα να μείνω έτσι στην αγγαλιά του <<Ναι ρε σιγά το πράγμα δεν παρεξηγώ έτσι>> μύρισα προσεχτικά το άρωμα του. Ήταν διακριτικό αλλά και δυνατό ταυτοχρόνος.. Τότε το κουδούνι χτύπησε και έπρεπε να φύγω από την ασφάλη αγγαλιά του <<Αντε πάμε στην τάξη..>> του χαμογέλασα και πιάνοντας τον από το χέρι γυρίσαμε μαζί στην τάξη. Κάθησαμε στην θέση μας και περίμεναμε τον καθηγητή της Βιολογίας.