Γιατί ;

Κεφ. 30ο

Έμιλυ P.O.V.

Ο ήχος του ξυπνητηριού ⏰ διέκοψε τον γλυκό ύπνο μου <<Μμμουυ>> μουρμούρισα καθώς τέντωσα το χέρι μου προσπαθόντας να κλείσω το ξυπνητήρι. Το χέρι μου όμως έπεσε πάνω σε κάτι σκληρό. Ένιωσα το σώμα μου να ανατριχιάζει. Ακουμπούσα το γυμνασμένο και γυμνό μπράτσο του Άλεξ. Τα μάτια μου άνοιξαν και ξύπνησα για τα καλά. Το σώμα μου πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο και κοίταξα στα δεξια με ανοικτό το ξηρό στόμα μου. Ο Άλεξ βρισκόταν δίπλα μου γυμνός. Το χέρι του κάλυπτε το πρόσωπο του <<Τι στο..>> ψιθύρισα. Δεν είχα ιδέα γιατί ήταν γυμνός <<Άλεξ..>> είπα γλυκά και προσπάθησα να τον ξυπνήσω βγάζοντας το χέρι από το πρόσωπο του. Τα μάτια μου γούρλωσαν και άρχισα να βλέπω το θέμα πιο σοβαρά. Ιδρώτας κυλούσε από το μέτωπο του κάτω έως το σαγόνι. Μπορούσα να νιώσω την βαριά του ανάσα <<Άλεξ ξύπνα! Τι έπαθες!;>>> φώναξα ανήσυχη και άρχισα να τον σκουντάω με δύναμη. Ανυσηχούσα πάρα πολύ, ήταν μια χαρά χθες! <<Σταματά..>> ψιθύρισε αδύναμα και γύρισε ανάσκελα <<Είσαι καλά;>> τον ρώτησα προσπαθώντας να είμαι πιο ήρεμη <<Όχι..>> έσφυξε τα μάτια του από τον πόνο. Αμέσως ακούμπησα το χέρι μου στο ιδρωμένο μέτωπο του. Ψήνοταν κανονικά.. Αχ τι θα κάνω!
Σηκώθηκα κατευθείαν από το κρεβάτι και άρχισα να βάζω κρύο νερό μέσα σε μια μικρή λεκάνη. Πήρα και μια άσπρη πετσέτα που βρήκα μπροστά μου και ξαναγύρισα στο δωμάτιο <<Έτσι δεν το κάνουν στις ταινίες;>> ρώτησα το κενό. Έβρεξα την πετσέτα με νερό και την τοποθέτησα ευγενικά πάνω στο μέτωπο του. Ώς εκεί έφταναν οι γνώσεις μου <<Εε δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.. Άλεξ βοηθά λίγο!>> πήγαινα πάνω κάτω στο δωμάτιο από την νευρικότητα μου <<Αυτό είναι αρκετό θα μου περάσει>> άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε ήρεμα <<Πώς αρρώστησες;..>> έβαλα τα χέρια στα μάγουλα μου <<Θα είχε βάλει κάτι μέσα στο ποτό>> τα μάτια μου γούρλωσαν και η εικόνα από χθες πετάχτηκε στο μυαλό μου <<Γιατί έπρεπε να το πεις; Δεν μπορούσες απλά να το είχες αφήσει το ρημάδι!; >> πριν το καταλάβω η φωνή μου είχε υψωθεί αρκετά και είχα νευριάσει <<Σταματά να φωνάζεις πια. Το έκανα αυθόρμητα χώρις να το σκευτώ>> έσφυξε το πάπλωμα στην παλάμη του. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και κάθησα δίπλα του στο κρεβάτι <<Συγνώμη, απλά ανησυχώ για εσένα>> κοίταξα αλλού από αμηχανία και προσπάθησα να κάλυψω με τα μαλλιά τα κόκκινα μάγουλα μου <<Θες να φας κάτι ή να πιεις; >> τον ρώτησα <<Όχι ευχαριστώ>> απάντησε. Ήταν Σάββατο όποτε μπορούσα να μείνω όλη την ημέρα μαζί του. Τουλάχιστον μέχρι να αισθανθεί καλύτερα. Πέρασαν μερικές ώρες και το μόνο που έκανα είναι να βρεχώ την πετσέτα με δροσερό νερό 💦 <<Έχεις instagram;>> τον ρώτησα στο άσχετο <<Ναι, Alex_ πάτα θα με βρεις>> μου είπε άνετα και το εκμεταλεύτηκα στο έπακρον. Του έκανα follow και άρχισα σιγά σιγά να κοίταζω τις φωτογραφίες που είχε ανεβάσει.. Θα περάσει και η ώρα. Είχε πάρα πολλές και διαφορετικές φωτογραφίες. Η έκφραση του άλλαζε, ήταν ένας άλλος άνθρωπος στον φακό <<Σου αρέσει πολύ να βγάζεις σελφις Εε;>> τον ρώτησα πονηρά <<Ναι έχει πλάκα>> χαμογέλασε ήρεμα. Ξεκίνησα να τις βλέπω όλες με λεπτομέρεια..