Η Έμιλυ μία δεκαεπτάχρονη έφηβη κρύβει μέσα της μία μυστική δύναμη . Αυτή την δύναμη θέλουν να εκμεταλευτούν οι κακοί βρικόλακες για κακό σκοπό όπως και οι καλοί για τον δικό τους σκοπό. Τότε μπαίνει στην ζωή της ο Άλεξ , ο οποίος ανήκει στους καλού...
Είχαν μείνει λίγες μέρες ακόμη μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές και αποφασίσαμε να βγούμε βόλτα εγώ, ο Αλέξ, η Clara και ο Γιώργος. Ο Γιώργος είναι ένας φίλος της Clara στην οποία αρέσει πολύ αλλά δεν μπορεί να του το πει. Έβαλα αυτά
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
Και η Clara αυτά
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
Και εφόσον είμασταν έτοιμες βγήκαμε από το σπίτι και περίμεναμε στην είσοδο τον Γιώργο. Μετά από λίγο ήρθε και χωρίς καθυστερήση μπήκαμε όλοι στο ταξί. Με τον Αλέξ είχαμε δώσει ραντεβού στην πλατεία. Ανυπομονούσα να τον δω!
Αλέξ P.O.V.
Μόλις είχα φτάσει στην πλατεία και ευτυχώς για εμάς δεν είχε πολύ κόσμο. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τον γκρίζο ουρανό. Σύννεφα είχαν καλύψει το γαλάζιο του χρώμα. Ήταν ένας μουντός απογευματινός καιρός. Την προσοχή μου τράβηξαν κάτι μικρά παιδιά δίπλα στο σιντριβάνι <<Μαμά,κοίτα!>> ενα κοριτσάκι τράβηξε από το χέρι την μητέρα της και την πήγε μπροστά από το σιντριβάνι. Χαμογέλασα στην θέα. Πρέπει να είναι πολύ ωραίο να έχεις οικογένεια, συλλογίστηκα. Ξαφνικά το κινητό μου άρχισε να χτυπάει. Το σήκωσα με ένα χαμόγελο στα χείλη μου -Έλα Ράιαν, τι κάνεις; Είπα άνετα -Αλέξ κοίτα πίσω σου.. Έκανα κατευθείαν αυτό που μου είπε και τον είδα να στέκεται από πίσω μου μαζί με άλλους δύο φίλους του. Χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα. Κατευθείαν τους πλησίασα <<Πώς πάει Ράιαν; >> χαμογέλασα και κάναμε την χειραψία μας <<Πο Αλέξ έχω να σε δω κάτι μήνες >> δαγκώσε το σκουλαρίκι στο κάτω χείλος του και έτριψε τα κατακόκκινα μαλλιά του <<Πάντως κάνει πολύ κρύο εδώ>> έτριψε με το χέρι το μπράτσο του <<Ναι, αλλά το έχω συνηθίσει>> είπα χαμογελώντας- <<Αλέξ! >> άκουσα την Έμιλυ να με φωνάζει και γύρισα κατευθείαν το κεφάλι μου. Μαζί της ήταν η Clara και εκείνος ο Γιώργος που μου έλεγε. Πήγα να κάνω ένα βήμα μπροστά αλλά ένα βαρύ χέρι στον ώμο μου με σταμάτησε <<Πολύ παρέα δεν κάνεις με τους άνθρωπους δεν νομίζεις; Η αποστολή σου είναι να την προστατεύσεις τίποτε παραπάνω>> μου ψιθύρισε ο Ράιαν στο αυτί και ένιωσα όλο μου το σώμα να ανατριχιάζει <<Είναι εντάξει Ράιαν, ξέρω τι κάνω >> του έδωσα ένα ψεύτικο χαμόγελο και πρόχωρησα μπροστά <<Τα λέμε!>>
