Bad Girl

2.4

Kiedy chłopaki się zaczęli budzić, przychodzili do kuchni. Oczywiście każdy z nich chodził w samych bokserkach. Ludzie tu jest małe dziecko i ja. Przyznaję się, jest na co popatrzeć, ale bez przesady.

- Ej chłopaki nie za wygodnie wam w samych bokserkach?

- Nie. – powiedzieli wszyscy razem.

- To może ja też będę chodziła w samej bieliźnie?

- Jak tam wolisz skarbie. – powiedział Leon, całując mnie w czoło.

- To, co mały zostawimy tych kretynów i pójdziemy oglądać baje? – zapytałam się Nicolasa.

- Tak. - pokiwał energicznie głową.

Wzięłam małego na ręce i włączyłam na telewizorze krainę lodu. Nicolas bardzo wciągną się w bajkę. Po chwili dołączył się do nas Cal i Mike. Kiedy bajka się skończyłam, wzięłam małego na dywan i dałam mu zabawki. Wszyscy chłopaki siedzieli na kanapie i oglądali jakiś film, a Nicolas grzecznie się bawił. Postanowiłam to wykorzystać i poszłam do swojego pokoju się przebrać.

Aron;

Cały czas myślę, gdzie może być moja mała siostrzyczka. Po nocach mało śpię i mało jem. Strasznie za nią tęsknie. Minęło już trzy lata, a ja nie przestaje jej szukać. Kiedy Hope wyszła, mały nadal się bawił na podłodze klockami, ale po chwili zaczął rzucać klockami w Luke, przez cały czas i było widać, że dość mocno, bo chłopak aż się krzywił z bólu. Leon mówił, że to mały diabeł jak nie mam jego mamy, ale nie pomyślałem, że mówi prawdę. Nicola wygląda na małego i grzecznego chłopczyka.

- A nie mówiłem, to jest potwór, kiedy jego mamy nie ma przy nim.

- Nie przesadzaj, po prostu Luke w czymś zawinił i teraz ma. – powiedział Mike.

Kiedy usłyszeliśmy, że Hope schodzi na dół, Nicolas wstał i podszedł do Michaela i się do niego przytulił. To wyglądało tak urocze, że aż wyciągnąłem telefon i zrobiłem im zdjęcie.

- Widzisz Mike, już cię polubił. – powiedziała Hope, kiedy ich zobaczyła. – To, co mały idziemy na spacer?

- Tak, wujek Mike też. – zapytał się mały chłopczyk.

- To zależy od wujka Michela. - powiedziała Hope, zazierając synka z kolan Michela.

Chłopczyk poparzył się na niego błagalnie.

- Jasne, że idę. – chłopczyk od razu się uśmiechnął i go przytuli.