Gerçekle Yüzleşmek

11- Sümüklü Böcek

Ece'nin ağzından...

Ediz'in annesi "Senin burada ne işin var ?" Dediğinde en masum gülümsememi takındım.

"Sadece..."

Konuşmaya başladığımda aniden bağırarak sözümü kesince korkuyla titredim. Koridorun sonundaki kapıyı işaret ederken oldukça ürkütücüydü. "Soruma cevap vermeyecektin. Evimden defolmanı kast etmiştim. Kapı orada !"

saygımdan gülümsedikten sonra yürümeye başladım. Daha ilk adımımda Ediz'in kolumu tutmasıyla olduğum yere çakıldım. Merakla ona bakarken yılların onu ne kadar değiştirdiğini kanıtladı.

Karşımda küçük Ediz durmuyordu.

"Ece'yle arandaki sorunları halletmelisin çünkü ben onu affettim..." Hah, beni affettiğini söylüyor. İntikamı konusunda henüz ne yapacağımı karar vermesem de , kız arkadaşı olmaya devam edebilirdim. "... ve annem olarak senin de onu affetmen gerekiyor. Artık Ece benim kız arkadaşım. "

Annesi afallamış bir şekilde ona bakarken beni peşinden sürüklemeye başladı. Ben de afallamıştım çünkü beklediğimden daha sert tepki vermişti. Anne ve oğlun arasına girmek her kız gibi benim de son isteğimdi.

Al sana annesinin benden nefret etmesi için bir neden daha !

Arabaya bindiğimizde sessizce torpidoya bakmaya başladım. Söyleyecek bir şeyim yoktu. Aklımda yeterince karışıktı zaten.

"Annemin canını sıkmasına izin verme. "

Başımı olumlu anlamda salladım. Anahtarı sokup arabayı çalıştırdı. Caddede ilerlerken birden lafa daldım.

"Beni eve götür. "

"Annenlerin seni görmesini istemediğini sanıyordum. "

"Kendimi pek iyi hissetmiyorum. Kimseyle konuşmak istemiyorum. Lanet olsun ki, kimseye fark ettirmeden toz olup gitmek istiyorum !"

Ediz sesimi yükseltmeme şaşırarak yan gözle bana baktı. "Bir sorunun mu var ?"

"Yaşamaktan nefret ediyorum. "

"Ne diyorsun sen ?" Arabayı kenara çekerek çenemi tuttu ve başımı ona çevirmemi sağladı. "Canını sıkan neyse söyle. Annemi dert etmemen gerektiğini söyledim. "

"Sorun annen mi sanıyorsun ? Sorun sensin. "

"Bir hata mı yaptım ? İstemeden seni kırdıysam özür dilerim. "

"Ayrılalım Ediz. Böylesi ikimiz için de daha iyi. Karşıma çıkma. Sokakta karşılaşınca tanımıyormuş gibi yap. Mümkünse rüyalarıma dahi girme. " dedim tek solukta. Başımı hızla çekip elinden kurtulduktan sonra arabanın kapısını açtığım gibi kaldırımda yürümeye başladım. Birkaç adımımın ardında Ediz de gaza basarak gözden kaybolunca hayreler içinde kaldım.

"Ne kadar saçma ? Neden çıldırdım birden bire ?" Dedim kendi kendime.

Ayrılmamız fazla kolay olmamış mıydı ? Bir itiraz, beni zorla arabaya geri sokma, arkamdan koşma... Hepsine hazırken sessizce uzaklaşmak da neyin nesiydi ?

İkiyüzlü solucan X kromozomlu.

Ezgi'nin ağzından...

Okula girereken istemeden etrafta Ediz ve Ece'yi arıyordum. Biri neredeyse diğeri de hemen orada bitiyordu zaten. Birbirlerinin dibinden ayrılmayarak ilişkilerini biran önce bitirmeye niyetliydiler anlaşılan.

Benim için hava hoş.

"Hey, Ezgi !" Kızlardan biri bana el sallyayıp yanıma geldiğinde sevecen bir gülümseme takındım.