5 Seconds Of Snapchat [Hood]

Kahvaltı

Gözlerimi açıp yabancı tavanla göz göze geldiğim birkaç saniye boyunca nerede olduğumu hatırlamaya çalıştım. Sanırım gerçekten güzel bir uyku çekmiştim ki jetlagin etkisi bütün bedenimde oldukça az hissediliyordu. Büzülmüş halimi açarak gerinmeye çalıştığım sırada artık yataktan çıkma zamanımın geldiğini biliyordum.

Baş ucuma koyduğumu hatırladığım telefona uzanıp saate baktığımda çıkmazsam çekime geç kalacağımı fark ettim.

Tabi ki Avusturalya'dan kalkıp buralara gelmemin tek sebebi Huke Lemmings değildi. Çalıştığım şirketin özel müşterilerine verdiği önem bazen gerçekten gururumu okşuyordu. O yüzden bugün gitmem gereken bir çekim vardı. 

Bildirimlerime bakarken Michael'ın bana snap attığını görerek sırıttım. Snabine heyecanla tıklasam da çocukların birkaç dakika uzağımda olması gerçekten harika hissetmeme sebep oluyordu.

Dün Luke'un kapısına dayandığımda o da beni karşısında görmesinin şaşkınlığını bir türlü atlatamamıştı ama... Sanırım geldiğime sevinmesini vereceği büyük bir parti ile kutlamasını falan beklediğim için onun ruhsuzluğuna bu kadar takılmıştım.

Şimdi bunu düşünmek istemediğime karar vererek gülümsedim ve Michael'ın snabine tıkladım..

Kişisel atılan snaplerin önceden görülemiyor olması kesinlikle kalp krizi riskimi arttırıyordu. Ben 5 saniye içinde nefesimi toparlayana kadar diğer snap açılmıştı.

Küçük ucubeler.

'Muzlu' tosta gözlerimi devirdiğimde snap kapandı. Yüzüme yerleşen sırıtma ile yatakta doğruldum ve ayaklarımı yere sarkıttım. Hemen hazırlanıp aşağıya kahvaltıya inmeliydim.

Vücudumun birkaç yerinde sonradan morluk oluşturacağını tahmin ettiğim birkaç darbeye sebep olan kısa bir sürede hazırlanıp çıktığımda,  hemen kahvaltı salonuna indim.

Çocukların kahkahalarla neye güldüklerini gördüğümde hızlı adımlarla yanlarına vardım ve hepsine neşeyle günaydın diledim. Önümdeki sandalyede oturanın Luke olduğunu fark ettiğimde ise arkasından kollarımı boynuna doladım ve ona hafifçe sarıldım. Bana durgunca günaydın dilediğinde ise bunu umursamadan ondan ayrıldım ve hemen kendime bir tabak alıp yanlarına oturdum.

Calum'un önündeki birkaç kahvaltılığı fark ettiğimde ise Michael'ın bana attığı snaptan daha başka şeyler yiyor olmasına da sevinmiştim.

"Hey!" dedim Ash'e doğru ağzımdaki lokmayı umursamadan. "Sabah uyandığımda neden yoktun?"

Ash bunun üzerine mahcup bir sırıtış takındığında kaşlarımı çatarak onu süzdüm.

"Suratımı yumruklamanla uyandım." dedi dudaklarını asarak. "Aynadan kontrol edene kadar gözümün çıktığına oldukça emindim."

Diğerlerinin kıkırdamaya başlamasına karşın bu sefer dudaklarını asan bendim.

Evet, Ashton ile birlikte kalmak tamamen benim fikrim olabilirdi ama o da beni özlediğini söylemişti. Ayrıca nasıl uyuduğumu bilmiyor olması kesinlikle onun suçuydu. Sadece 'biraz' hareketliydim, ne vardı ki bunda?

"Sonra da uyku tutmadı..."

Anlatmasını tamamladığında yüzündeki sırıtışa bozularak ben de dudaklarımı bükmeye son vermiştim. Sırtımı dikleştirerek bilmiş bir tavır takındım.

"Yani bilemiyorum... Elimin altında suratının ne işi vardı? Bence bunu da sorgulamamız gerekiyor."

Michael savunmam karşısında bir küfür mırıldanarak beni tebrik etse de onların kıkırdamasına aldırmadan ağzıma bir lokma daha attım.

Aptallar.

Biz beraber büyümüştük, Ash kuzenimdi ve sayısız kez benimle uyumuş, darbelerime maruz kalmıştı. Çocuklar ile yazları beraber geçirmeye başladığımızda ise şimdiki gibi benim 'biraz' hareketli uyumama laf etmeleri tatillerinin vazgeçilmezi olurdu.

Hattta bir keresinde Luke ve Calum iddiayı kaybedip yerde yattıklarında sabahında en kötü darbelerimden biriyle uyanmak zorunda kalan Calum olmuştu. Ama! Ama... ayağımın altında yüzünün ne işi vardı ki!?

O zamanlar hep beraber olmamızı gerçekten çok özlüyordum. O sabah gözlerimin önünde yeniden canlanırken hafifçe gülümsememe engel olamamıştım. Çocukların muhabbeti çoktan değişmişken gözlerim Calum'u buldu. Aynı anda onun da bana bakıp hafifçe gülümsediğini fark ettiğimde ise nedense aynı şeyi düşünüyormuşuz gibi hissetmiştim.