5 Seconds Of Snapchat [Hood]

Nostalji

Kucağımdaki bilgisayarı derin bir nefes vererek ittim. Kalkıp kendime bir kahve yapmaya başladığımda bunun sıkıntımı çözmeyeceğini biliyordum. Herhangi bir şeyi kırmadan veya devirmeden mutfaktan çıktığımda, ki bu sıklıkla başıma gelmezdi, kendimi hala soğumamış geniş koltuk köşesine bıraktım.

Parmaklarımın üzerinden sızan kahve gözlerimi devirmeme sebep olsa da, üzerime damlayan damlaları yok sayarak elimde dolu bir bardak tutuyorken ani hareketler yapmamayı kendime yeniden hatırlattım.

Bilgisayar ekranındaki özgeçmişimle göz göze geldiğimde buraya daha ne gibi bilgiler ekleyebileceğimi düşündüm. Eğitimimi, çalışma şartlarımı ve son zamanlarda çektiğim en iyi fotoğraflarımla konsept çalışmalarımın hepsini eklemiştim. Zaten en başında, hala orada çalışıyorken şirketimin neden benden böyle bir şey istediğini bile bilmiyordum.

Boş bakışlarım sehpanın üzerindeki belleğimi fark ettiğinde uzanıp onu aldım. Üzerine yığılmış dergi ve kitapların düşüşü ise sadece yeniden göz devirmeme sebep olmuştu.

İçinde sakladığım fotoğraflara bakmaya başladığımda yüzümdeki gülümsemeyi engelleyemiyordum. Onlarca dolu belleğim arasında bu en eski çekimlerimi sakladıklarımdan bir tanesiydi. Lisedeyken yaptığım çekimler, Sydney dışına çıktığım ilk zamanlar gittiğimiz göl tatilleri...

Çocukların ilk konseri.

Heyecanla albüme tıkladım ve her bir fotoğrafı teker teker incelemeye başladım. Her birinin perçemli saçlarıyla verdikleri ilk konser hala gözlerimin önündeydi ve heyecanını o zamanki gibi hissediyordum.

Açtığım sonuncu fotoğraf ise neredeyse tamamen duygusala bağlamama sebep olacaktı. Onu hemen bilgisayara aktardım ve telefonuma attım. Mesajlara girdiğimdeyse bunu görmesini istediğim ilk kişiye attım. Birkaç dakika ondan mesaj beklesem de daha sonra telefonu bir kenara bırakıp özgeçmişimi tamamladım ve kaydedip şirket müdürüne yolladım.

Yatmak için yatağıma gittiğim sırada Ashton'un arka arkaya snapleri daha onları görmeden kıkırdamama sebep olmuştu. Zaman geçirmeden bildirimleri kaydırdım.

Aptal çocuk.

Birkaç saat önce ona fotoğrafı atarken nasıl tepki vereceğini hayal etmiştim. Ona rağmen şu an onu böyle görmek beni gerçekten mutlu eden nadir şeylerdendi.

Gülen suratına bakakalmışken kapanan snapten sonra bile hala sırıtmaya devam ediyordum. Yatma işini erteleyip mutfaktan bir şeyler atıştırmaya gittim ve Ashton'un beni aramasını beklemeye başladım.

Gönderdiği snapleri yeniden izlediğimde ise saçlarını fark etmiştim. Ensesine kadar uzayan kıvırcıklarını şekilden şekle sokamayışından vazgeçmiş ve en sonunda doğal hallerine dönebilecekleri şekilde onları kestirmişti. O kadar yakışmıştı ki, parmaklarımı saçlarının arasından geçirdiğimi hissedip kendi kendime keyiflenmiştim.