Oorlog om de Parel - BOEK 2

2) Terug naar open zee.

En dik gevlochten touw was aan de Parel verbonden en het andere einde lag bij de sleepboot. De sleepboot verplaatste zich van het dok weg en het touw kwal steeds strakker te staan. Het werd uit het water gehesen en waar het touw het laagst hing droop het zeewater naar beneden.

Toen het touw strak hing ging het zeilbootje schijnbaar trager. Het enorme gewicht van de Hollandia hield haar tegen. De schipper brulde zijn bevelen en een extra zeil werd bijgezet. De kraakwitte stof bolde onder de druk van de wind en het gewicht. Het touw dat aan de voorsteven hing trok de knoop strak.

De neus van het schip kraakte kort.
Het zeilbootje herwon terug wat snelheid en de voorsteven bogen zich weg van de stijger. De Parel kraakte opnieuw in de voorsteven. De bemanning liet zandzakken langs de achtersteven naar beneden bungelen. Deze moesten de boeg beschermen van beschadiging door de stenen. De zakken werden plat geduwd door de achtersteven en de stenen muur die vasteland scheid van de zee. Eén zak scheurde en een waterval aan zand stortte zich in het zoute water.

De voorsteven draaien verder weg en de zandzakken verplaatsen zich meer naar de spiegel van het schip*. De kleinere zeilen werden gehesen. Deze vingen onmiddellijk wind en versnelden het proces van wegslepen. De laatste zandzak werd tegen de stenen muur geduwd alvorens de druk wegviel en de Parel volledig vrij van de haven bewoog.

Meer zeilen werden gehesen. Het bevel werd gegeven om de knoop los te maken die de twee schepen met elkaar verbond. De knoop was echter te strak aangetrokken.
"De bijl erin dan maar." besloot de kapitein.

De eerste stuurman, die dikke Spanjaard gooide de bijl over zijn schouder en betrad het toneel. Hij bekeek de knoop zorgvuldig en liet de bijl naast zijn been hangen. Hij sloot zijn tweede hand om het handvat en hief de bijl op. Met een harde slag hakte hij de eerste vezels door. De bemanning brulde van enthousiasme.

"Nog! Nog! Nog!"

De bijl ging een tweede keer omhoog en lande mooi in het midden van de knoop. Opnieuw sprongen een aantal vezels onder de klap van de vers geslepen bijl. Een derde slag volgde. Bij de vierde slag sprongen de laatste vezels met veel geweld. Applaus en gejuig steeg op. Met een wilde klap viel het touw op het dek neer. Twee bemanningsleden namen het touw vast en gooiden het over de reling.

In het zeilbootje waren ze al begonnen met het touw opnieuw binnen te halen. De kapitein en Martijn stonden op de brug en zwaaiden Wilhelmina gedag. De vrouw wuifde naar hen met een kanten zakdoek terwijl ze in haar andere hand de knop van haar wandelstok hield.

Alle zeilen vingen wind en de snelheid werd groter. Wilhelmina werd als eerste veel kleiner, dan de andere schepen en niet veel later bleef van Veere een vage grijze streep over waarin alleen de spitse toren van het stadhuis en het stompe bolwerk van de kerk te onderscheiden waren.

De kapitein liep tevreden zijn kajuit in. "Eindelijk." Hij liet zich tevreden in zijn eigen stoel zakken en gooide nonchalant zijn voeten op tafel. "Martijn, ik denk dat dit het ideale moment is voor een wijntje."

Martijn knikte en liep naar de kast die voor hem aan de kant geschoven was. In plaats van een matras was er nu een houten bed. Geen alkoof zoals de kapitein er een had maar een lattenbodem met poten eronder en een houten schot om niet uit bed te vallen bij slecht weer.

Maar, de kast dus. Hij trok de deuren ervan open en nam twee glazen en een fles rode wijn. Martijn zette zich bij de kapitein aan tafel. Ook hij had een stoel gekregen met een stoffen zitkussen. De kapitein schonk in en hief het glas.

"Op de Hollandia."
"Op de Hollandia." vulde Martijn aan.

*lees vorig deel om meer te weten over de verschillende types schepen. De Parel is een Spiegelretourschip.

Stem alsjeblieft!

Foto: replica van de Batavia, jaren 1600