Oorlog om de Parel - BOEK 2

33) voor het echt

De Nederlandse schepen hadden hun linie varen bereikt.

Ze hadden de Engelse schepen bij verassing gepakt. Willem en de andere leden van de W.I.C. waren slim genoeg om te weten dat ze nu beter naar Johannes luisterden. Hij is geslepen, slim en handig.

De linie krulde in een boog om de Engelsen heen. Ze konden nergens naartoe manoeuvreren omdat ze in het schietveld van de linie bleven. Wat ze ook probeerden. Martijn wachtte aan de trap die weer bovendeks liep.

Per kanon was er acht man van dienst. Niet dat je die nodig had om het kanon te vuren, wel om het naar binnen en naar buiten te trekken. De bronzen gevallen waren enorm zwaar en waren simpelweg niet met twee of drie te bedienen.

De vuurschaal werd doorgegeven en de mannen staken de wieken in brand. Toen alle kanonnen juist op hun plaats stonden, stonden de mannen op wacht naast het kanon. Handen achter de rug. Emmer met kogels aan hun voeten, de wiek in de hand.

Martijn lette op zijn ademhaling zodat hij rustig zou blijven.

Boven was het bespreken van de tactiek klaar. De deur van de stuurhut ging open. De eerste stuurman kwam buiten, gevolgd door Willem en als laatste de kapitein die een kaartenrol in zijn handen had.

Hij rolde de kaart open op de kaartentafel. De eerste stuur, de gespierde Spanjaard nam het roer over van de tweede Stuur, die Brit.

Martijn hoorde boven hoe het stil werd. Het moment ging komen. Alles was klaar om te vuren, dus dat moment ging niet lang meer uitblijven.

Voorzichtig stak hij zijn hand op. De mannen keken Martijn aan. Ze wisten even goed als hij dat het moment kwam.

De kapitein nam zijn plaats in op de brug. Benson stond klaar ter hoogte van het bovendek, onder de kapitein. De seinjongen en de trommelaar waren gereed.

Door het luik kon Martijn zien hoe de zijlen bol stonden. Het gekraak van het draaien in de linie was weg. Boven werd eindelijk geroepen.

"Kanonniers! Attentie!"

De mannen voorzagen de kanonnen van kruit nadat Martijn het bevel met krachtige stem herhaald had. De kanonskogel werd in de loop geschoven en naar binnen geduwd. Daarna werden de touwen aangetrokken en stak de loop steeds verder naar buiten.

"VUUR!!!"

Martijn schreeuwde het bevel eruit. De kanonniers bogen naar het kanon en de wiek werd aan de lont geplaatst. Een korte felle lichtflits vloog weg en de kanonniers bogen weg van het kanon. Martijn bedekte zijn oren, net als al de rest van de mannen.

Elk kanon maakte geluid als donder en de kogels vlogen als hagel over het zeewater. Ondertussen hadden de mannen al de kanonnen naar binnen getrokken.

"Herladen! En snel!!"

Het proces herhaalde zich. Martijn wist van de drang naar efficiëntie van de kapitein. Snelheid en perfectie waren zijn streefdoel.

Martijn hoorde hoe in de verte ook kanonnen bulderden. Maar hij had van hieruit geen idee of het de W.I.C. was of niet. Hij probeerde zich ervan bewust te zijn dat hier elke luttele seconden plots kanonskogels van de andere kant konden binnenvliegen en een hele hoop vernieling en doden teweeg zou brengen. Hij wou zich ervan bewust zijn dat ze niet onsterfelijk waren, maar hij wilde zichzelf ook geen schrik aanjagen.

"Attentie!" brulde hij opnieuw. De kanonnen werden opnieuw naar buiten getrokken. De mannen hielden zich klaar. Dit was zo zenuwslopend. Boven klonk vaag het bevel.

"Vuur!" brulde Martijn zo luid hij kon. Geluid kwam van overal en was niet uit elkaar te houden van andere geluiden of schepen.

De kanonnen van de Parel bliezen hun dodelijke last weg. Rook begon opnieuw om de andere schepen te trekken. De kruitdamp kreeg het strijdtoneel opnieuw in haar macht. Martijn moest nu vertrouwen op zijn gehoor. De kapitein boven was de gene die moest mikken, hier beneden moest enkel gevuurd worden.

Voor Martijn kon roepen dat de kanonniers sneller moesten gaan deinde de Hollandia naar beneden. Ze waren aan het vuren aan stuurboordzijde. Bij elk kanonschot dat gevuurd werd deinde de Parel naar bakboord.

Het schip deinde nu weer naar beneden. En net dat ogenblik vloog een kanonskogel of drie naar binnen. Martijn dook door zijn knieën en sloeg zijn armen om zijn hoofd. Er klonk vreselijk gekraak en houtsplinters vlogen in het rond. Rook vulde het beneden dek. Even was alles zwart.

Hij hoorde manschappen kreunen. Even was hij de draad kwijt. Hij duwde zijn lichaam tegen de grond terwijl hout bleef kraken en rondvliegen. Het regende over zijn lichaam heen...

-Dit is echt zo een verhaal waarvan ik gewoon niet wil dat het eindigt-