Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 18ο~

Δεν γίνεται αυτό, αφού θα καθόταν σπίτι με τον Λούι. Είναι μόνος και στηρίζεται σε ένα δέντρο κοιτώντας δεξιά και αριστερά κάθε λίγο και λιγάκι, όταν κάποια στιγμή τον πλησίασε ένας μαυροφορεμένος τύπος. Ο Λίαμ κοίταξε ξανά εξεταστικά τη περιοχή κι εγώ έσκυψα καλύτερα για να μην με δει. Γύρισε το σώμα του και έβγαλε από τη τσέπη του παντελονιού του κάτι, δίνοντάς το στον άντρα μπροστά του. Η ορατότητά μου είναι ελάχιστη που με εμποδίζει να καταλάβω τι ήταν αυτό που έδωσε ο Λίαμ πριν φύγει σχεδόν τρέχοντας. Βέβαιη πλέον ότι έφυγαν και οι δύο σηκώθηκα όρθια και ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς τον Χάρρυ, όταν τον παρατήρησα να πληκτρολογεί κάτι στο κινητό του, ενώ η Κρίστι του μιλούσε. Πλησιάζοντας αρκετά συνειδητοποίησα ότι μόλις του είχε δώσει τον αριθμό του κινητού της.

«Που ήσουν Δώρα;» με ρώτησε ανήσυχος εκείνος όταν αντιλήφθηκε τη παρουσία μου.

«Με συγχωρείτε, έπρεπε να απαντήσω! Ήταν σημαντικό!»

«Κανένα πρόβλημα γλυκιά μου, μην ανησυχείς!» μίλησε η Κρίστι τραβώντας τη προσοχή.

«Όλα καλά;» απόρησε ο Χάρρυ θέλοντας να βεβαιωθεί.

«Ναι, μια χαρά!» του απάντησα με τον ίδιο τόνο. «Είμαστε εντάξει, μπορούμε να πηγαίνουμε;» ρώτησα ευγενικά θέλοντας να γυρίσω σπίτι όσο πιο σύντομα γινόταν.

«Ναι βέβαια! Ευχαριστώ πολύ που μας μιλήσατε στη κάμερα! Καλό βράδυ!» έδωσε το χέρι της και στους δύο μας, αλλά πριν φύγει έστρεψε το βλέμμα της στον Χάρρυ «Θα περιμένω!» του έκλεισε το μάτι και έφυγε με τον κάμεραμαν. Ξεκινήσαμε κι εμείς να περπατάμε γυρνώντας στο σπίτι.

«Τι θα περιμένει;» ρώτησα με πονηρό ύφος νιώθοντας μια μικρή ενόχληση στα λόγια μου.

«Της ζήτησα να βγούμε για καφέ και μου έδωσε τον αριθμό της για να κανονίσουμε!»

«Σου αρέσει;»

«Δεν ξέρω, φαίνεται γλυκιά πάντως. Θα ήθελα να τη γνωρίσω..!»

«Μάλιστα, εντάξει τότε!» κατέβασα το βλέμμα μου στο έδαφος και συνεχίσαμε να περπατάμε αμίλητοι.

«Έγινε κάτι; Γιατί είσαι έτσι;»

«Όχι Χάρρυ δεν έγινε τίποτα! Γιατί ρωτάς συνέχεια;»

«Δεν μου φαίνεσαι καλά!»

«Καλά είμαι.» του είπα λίγο απότομα και συνεχίσαμε μέχρι που φτάσαμε σπίτι.