Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 28ο~

Ήταν τόσο δύσκολο να αντισταθώ στη περιέργειά μου, όσο και να προσπαθώ να βάλω τα λόγια του πάνω από τις φωνές στο κεφάλι μου, δεν τα κατάφερα και βγήκα από το αμάξι. Πλησίασα κοντά στους δύο άντρες και στάθηκα πίσω από έναν θάμνο σε κοντινή απόσταση. Ήταν η δεύτερη φορά που παρακολουθούσα τον Λίαμ και όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να το μάθει το άγχος με κυριεύει ακόμα περισσότερο. Ωστόσο μου είναι τόσο δύσκολο να παραμείνω αδιάφορη.

Φόρεσα τη κουκούλα της μαύρης ζακέτας μου και πλησίασα λίγο παραπάνω για να ακούω καλύτερα. Ακούμπησα τα γόνατα μου στο γρασίδι για να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερα κρυμμένη και εστίασα τη προσοχή μου στα λόγια τους. Δεν μπορούσα να δω ξεκάθαρα τον άντρα που μιλούσε με τον Λίαμ, έβλεπα μονάχα τη πλάτη του. Η στάση του έδειχνε επιβλητική με το κοστούμι που φορούσε και τα μαύρα του μαλλιά ήταν περιποιημένα. Όσο σκέφτομαι ότι ο Λίαμ είναι μπλεγμένος κάπου, δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ούτε αυτός, ούτε ο άντρας απέναντί του θα έδειχναν για άτομα που σκαρώνουν κάτι, αλλά προφανώς τα φαινόμενα απατούν.

«Είναι μεγάλη ανάγκη να κάνεις εσύ αυτή τη παράδοση Λίαμ! Ο τύπος σε ξέρει και πάντα δίνει μεγάλα ποσά για το εμπόρευμά μας!» πρέπει να καταλάβω τι είναι αυτό που εμπορεύονται. Έχω κάποια πιθανά ενδεχόμενα στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρη.

«Είσαι σοβαρός; Εγώ θέλω να φύγω από εδώ πέρα κι εσύ μου ζητάς να κάνω κι άλλη παράδοση;»

«Πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ! Όσο πιο νωρίς το καταλάβεις τόσο το καλύτερο!»

«Δεν μπορώ να συνεχίσω να δουλεύω για εσάς! Δεν σας έχω ανάγκη άλλο πια! Γιατί δεν με αφήνετε ήσυχο!» η φωνή του Λίαμ βγήκε πιο πολύ σαν γρύλισμα. Προσπαθούσε να κρατήσει το τόνο του χαμηλό, αλλά απ' ότι καταλαβαίνω του είναι δύσκολο.

«Γιατί Λίαμ, δεν εμπιστευόμαστε κανέναν, ούτε εσένα που δουλεύεις καιρό για εμάς! Παρ' το απόφαση, δεν φεύγεις από εδώ! Αλλιώς θα με αναγκάσεις να κάνω κάτι που δεν θέλω!» το πρόσωπο του Λίαμ φαινόταν χλωμό. Που έχει μπλέξει; «Αύριο 12:00 το βράδυ στο γνωστό μαγαζί, θα περάσεις πρώτα από το μέρος!» ο τύπος σηκώθηκε απότομα και μαζί του ο Λίαμ. Προσπάθησα να χαμηλώσω κι άλλο το σώμα μου για να μην με δει ο Λίαμ τουλάχιστον, αλλά νομίζω απέτυχα.

«Μάλιστα κύριε Τόμας!» αυτό το όνομα, μου θυμίζει κάτι. Το έχω ξανακούσει αυτό το όνομα, είμαι σίγουρη.