Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 6ο~

Στο γραφείο καθόταν ο κύριος Σταρκ χαμογελαστός. Φορούσε ένα μαύρο κοστούμι με μια λευκή μπλούζα μέσα από το μαύρο παντελόνι του. Τα σχετικά γκρίζα μαλλιά του ήταν πιο περιποιημένα σε σχέση με τη πρώτη φορά που τον είδα, αλλά δεν ήταν μόνος του στο γραφείο. Στις δυο καρέκλες καθόντουσαν δύο άντρες και άλλοι δύο όρθιοι.

Όλος ο χώρος ήταν στις ίδιες αποχρώσεις με το δωμάτιο αναμονής. Ένα καφέ μεγαλύτερο γραφείο βρισκόταν στο κέντρο του χώρου με δύο επίσης καφέ πολυθρόνες μπροστά του, αριστερά στον μπεζ τοίχο υπάρχει ένα μεγάλο καφέ έπιπλο με πράσινα ράφια, δεξιά πάλι το ίδιο έπιπλο, δίπλα στο οποίο υπήρχε μια καφέ πόρτα. Το ξεχωριστό σε αυτό το χώρο, ήταν ότι πίσω από το γραφείο του Τζέισον υπήρχε μονάχα τζαμαρία που έβλεπε σε όλο το Λονδίνο.

«Πλησίασε Δώρα! Έχουμε πολλά να πούμε και να κάνουμε φυσικά!» η φωνή του Τζέισον διέκοψε τις σκέψεις μου.

Έκλεισα τη πόρτα και κατευθύνθηκα προς το γραφείο καθώς ένιωθα τα μάτια των τεσσάρων ανδρών να με εξετάζουν αδιάκριτα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να τους παρατηρήσω καλύτερα. Ήταν όλοι τους όμορφοι άντρες, πρέπει να το παραδεχτώ. Δεν φαινόταν να διαφέρουν τόσο πολύ στο ύψος, η διαφορά ήταν ελάχιστη, αλλά αισθητή. Στάθηκα ανάμεσα στους δύο άντρες που ήταν όρθιοι, αποφεύγοντας τις ματιές τους.

«Γεια σας!» χαιρέτησα κάπως αμήχανα ελπίζοντας ο κύριος Σταρκ να μιλήσει σύντομα.

«Παιδιά, να σας συστήσω τη κοπέλα που σας έλεγα. Από εδώ η Δώρα!» έδειξε προς το μέρος μου καθώς με σύστησε στα παιδιά.

«Είμαι ο Νάιλ. Χάρηκα!» έτεινε το χέρι του και μου συστήθηκε αυτός που καθόταν στη δεξιά καρέκλα. Ήταν κατάξανθος με κοντά ίσια μαλλιά σηκωμένα προς τα πάνω, ενώ τα μάτια του είχαν το χρώμα της θάλασσας. Μου χαμογέλασε γλυκά κάνοντάς με να αισθανθώ λίγο πιο άνετα απέναντί του.

«Δώρα, χάρηκα!» του έδωσα το χέρι μου ανταποδίδοντας το χαμόγελο.

«Εγώ είμαι ο Λούι. Χάρηκα πολύ!» μου συστήθηκε το αγόρι δεξιά μου χαμογελώντας. Είχε καστανόξανθα ίσια μαλλιά με φράντζα να πέφτει στο πρόσωπό του και με επίσης γαλάζια μάτια. Άμα ήταν εδώ η Κάθριν θα καθόταν να τους κοιτάει με τις ώρες.

«Χάρηκα!» ανταπέδωσα και σε αυτόν το χαμόγελο στρέφοντας το πρόσωπό μου στους άλλους δύο άντρες.

«Εγώ είμαι ο Λίαμ.» άπλωσε το χέρι του, αλλά η αντιπάθεια ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Ήταν και αυτός καστανόξανθος με ίσια μαλλιά σηκωμένα προς τα πάνω και ξυρισμένα στο πλάι, με καφέ μάτια. Ήταν πιο γεροδεμένος σε σχέση με τους υπόλοιπους κάνοντας ολόκληρη την όψη του ελάχιστα τρομακτική, ίσως και αντιπαθητική.