Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 53ο~

Τα λεπτά πέρασαν και δεν αργήσαμε να γυρίσουμε σπίτι αργά τα μεσάνυχτα. Ήμασταν όλοι μας πολύ κουρασμένοι και εξαντλημένοι τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Ο Χάρρυ δεν μου μίλησε καθόλου στη διαδρομή και αυτό με ανησυχούσε όλο και περισσότερο. Αναζητούσα έστω και μια ματιά του, αλλά απέφευγε κατηγορηματικά το βλέμμα μου. Όταν φτάσαμε ανέβηκα στο δωμάτιό μου, έκανα ένα ντουζ και φόρεσα μια άνετη μαύρη φόρμα με ένα κοντομάνικο λευκό μπλουζάκι. Βγαίνοντας από τη ντουλάπα μου περίμενα να αντικρίσω τον Χάρρυ, αλλά αντ' αυτού βρήκα μόνο το άδειο κρεβάτι μου. Ίσως θα έπρεπε να το περιμένω μετά την παράξενη συμπεριφορά του, αλλά δεν ήλπιζα να φτάσει σε αυτό το σημείο, ειδικά όταν δεν ξέρω και το λόγο. Χωρίς δεύτερη σκέψη κατευθύνθηκα προς το δωμάτιό του. Χτύπησα τη πόρτα ελαφρά, αλλά δεν δέχτηκα κάποια απάντηση. Χτύπησα και δεύτερη, αλλά πάλι η ίδια ησυχία από την απέναντι μεριά. Άνοιξα τη πόρτα, αντικρίζοντας μόνο σκοτάδι, με μοναδικό φως την οθόνη του κινητού του Χάρρυ να φωτίζει το πρόσωπό του.

«Χαζ;» μπήκα μέσα διστακτικά. «Είσαι καλά;» κάθισα δίπλα του φέρνοντας το χέρι μου στο δικό του, αλλά απέφυγε το άγγιγμά μου.

«Θέλω να κοιμηθώ!» σοκαρισμένη από την ξαφνική και απότομη συμπεριφορά του σηκώθηκα από το κρεβάτι.

«Τι έπαθες;» ρώτησα καθώς άφηνε το κινητό του στο κομοδίνο δίπλα.

«Είμαι κουρασμένος Δώρα! Θα μιλήσουμε αύριο!»

«Μα...»

«Είπα αύριο!» συνέχισε με τον ίδιο τόνο και γύρισε τη πλάτη του ξαπλώνοντας στο κρεβάτι.

Πως συμπεριφέρεται έτσι; Δεν μπορεί να είναι θυμωμένος μαζί μου και να θέλει να μιλήσουμε αύριο. Απορώ πως θα καταφέρει να κοιμηθεί, γιατί εγώ δεν θα μπορέσω. Δεν υπάρχει περίπτωση να ηρεμήσω αν δεν ξεκαθαρίσω τώρα τη κατάσταση.

«Εγώ όμως θέλω τώρα!» έπιασα το σώμα του και το γύρισα προς εμένα. Άναψα το φωτιστικό δίπλα, αλλά το σκοτάδι στο πρόσωπό του δεν κατάφερε να φύγει. «Τι σε έπιασε ξαφνικά και κάνεις σαν μικρό παιδί;» ρώτησα υψώνοντας το τόνο της φωνής μου.

«Πρόσεχε πως μιλάς!» σηκώθηκε και στάθηκε δίπλα μου. Η διαφορά ύψους μας με έκανε να αισθάνομαι μειονεκτικά απέναντί του, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε στο να θέλω να μου δώσει μερικές εξηγήσεις.

«Αυτό σε νοιάζει; Προφανώς και είσαι θυμωμένος μαζί μου, αλλά δεν μου λες ποιο είναι το πρόβλημα! Πιστεύεις ότι θα ηρεμήσω και θα περιμένω μέχρι αύριο για να αποφασίσεις να μου μιλήσεις;» φώναξα.