Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 30ο~

Μικρές μπούκλες ξεπρόβαλαν κάτω από το πάπλωμα που σκέπαζε ελάχιστα το κεφάλι του. Κοιμόταν μπρούμυτα και το πρόσωπό του ήταν στραμμένο προς τη μεριά μου. Τράβηξα το κάλυμμα ελαφρά για να αποκαλύψω όλο το πρόσωπό του. Τα χέρια του συναντιόντουσαν κάτω από το μαξιλάρι και το στόμα του ήταν ελάχιστα ανοιχτό βγάζοντας μικρά ροχαλητά, σχεδόν άηχα, ενώ οι βλεφαρίδες του ήταν τόσο μεγάλες που ακουμπούσαν απαλά τα χλωμά από τον ύπνο ζυγωματικά του προσώπου του. Χωρίς να το καταλάβω έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει στην όψη του. Φαινόταν τόσο ήρεμος, τόσο γαλήνιος και τόσο όμορφος. Η γυμνή του πλάτη δεν είχε κανένα ψεγάδι, ενώ οι μύες του γίνονταν πιο έντονοι κάθε φορά που ανάσαινε.

Τον σκέπασα καλύτερα γιατί μάλλον παρασύρθηκα και ανασήκωσα το σώμα μου. Γιατί είναι εδώ και όχι στο δικό του δωμάτιο; Αυτό όμως σημαίνει ότι είδε που έλειπα. Τι θα του πω; Είχα το πρόβλημα με τον Λίαμ και τώρα θα πρέπει να δίνω κι άλλες εξηγήσεις. Φυσικά δεν θα του πω που πραγματικά ήμουν, θα περιπλέξω πολύ περισσότερο έτσι τη κατάσταση, ειδικά τώρα που ο Λίαμ αποφάσισε να μου μιλήσει. Αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να μιλήσει και σε αυτούς, είμαστε ομάδα και πρέπει να μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας. Καλά, ίσως του Λίαμ είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαμε να το λύσουμε όλοι μαζί. Υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ μας, κανένας δεν θα έκρινε τον Λίαμ για τις επιλογές του. Είμαι σίγουρη ότι πίσω από τα ναρκωτικά κρύβεται κάτι άλλο, κάτι που τον ανάγκασε να καταφύγει σε αυτά. Αλλά αυτό είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει εκείνος, δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω σε κανέναν χωρίς την άδειά του.

Οι σκέψεις μου αλλοιώθηκαν όταν ένιωσα το κρεβάτι μου να κουνιέται. Κοίταξα προς τη μεριά του Χάρρυ παρατηρώντας κάθε κίνησή του. Σταθεροποίησε το σώμα του σε πλάγια θέση και μέσα σε δευτερόλεπτα τα μάτια του είχαν ήδη ανοίξει. Ίσως έπρεπε να κλείσω το φωτιστικό μου για να μην τον ξυπνήσω, αλλά το μυαλό μου έχει βομβαρδιστεί από τόσα νέα γεγονότα ακόμα δεν γύρισα από Ελλάδα, που δεν πρόλαβα να σκεφτώ κάτι τόσο ασήμαντο.

«Γύρισες;» η βαριά και αργή φωνή του ήταν ο μόνος ήχος στο δωμάτιο.

«Ναι γύρισα!» του χαμογέλασα και συνέχισα να τον παρατηρώ. Ανασήκωσε το σώμα του και στηρίχτηκε στο δεξί του χέρι.

«Που είχες πάει τέτοια ώρα;»

«Πήγα μια βόλτα, να πάρω λίγο αέρα!» είπα τη πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό που έμοιαζε το λιγότερο λογική.