Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 45ο~

Χωρίς όρεξη μπήκα στο δωμάτιό μου. Στέγνωσα και ίσιωσα τα μαλλιά μου, έπλυνα τα δόντια μου και κατευθύνθηκα προς το καθρέφτη μου, έβαλα δυνατά μουσική και ξεκίνησα να ετοιμάζομαι. Βάφτηκα ελαφρά σε γήινους τόνους χωρίς να θέλω να είμαι υπερβολική παρά μόνο φυσική. Μπήκα στη ντουλάπα μου και φόρεσα μια μπλε αμάνικη ολόσωμη κοντή φόρμα, το ύφασμά της ήταν όλο δαντέλα, με μια καφέ ζώνη στη μέση και από πάνω μια μπεζ μακριά ζακέτα. Τσέκαρα την ώρα και το ρολόι έδειχνε 7:30. Με πιο βιαστικές κινήσεις, έκλεισα τη μουσική, φόρεσα τα καφέ ψηλά πέδιλά μου, έβαλα μέσα στην επίσης καφέ τσάντα μου λεφτά, κλειδιά και κινητό, ψεκάστηκα με το άρωμά μου και με μια τελευταία ματιά στο καθρέφτη βγήκα από το δωμάτιό μου. Κατέβαινα τις σκάλες καθώς ερχόταν σε κοινή θέα το σαλόνι με τον Χάρρυ να κάθεται στον καναπέ και να βλέπει τηλεόραση. Πέρασα από δίπλα του, αλλά το μόνο που κέρδισα ήταν μια γρήγορη ματιά του. Πήγα πίσω από τον καναπέ και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του Χάρρυ αφήνοντας ένα απαλό φιλί στο μάγουλό του. Έμεινα να τον κοιτάω περιμένοντας κάποια αντίδρασή του. Γύρισε το πρόσωπό του προς εμένα σχηματίζοντας ένα μικρό πλάγιο χαμόγελο.

«Θα μου πεις γιατί μου κρατάς μούτρα;» ρώτησα.

«Δεν σου κρατάω μούτρα!» απογοητεύτηκα που δεν μου είπε τι τον ενοχλεί, αλλά τα παράτησα.

«Καλά! Πρέπει να φύγω.» τον έβγαλα από την αγκαλιά μου και ταίριαξα τη ζακέτα μου, ενώ εκείνος στάθηκε όρθιος.

«Είσαι πολύ όμορφη!»

«Σε ευχαριστώ Χαζ!»

«Δώρα! Αν εγώ κι εσύ δεν...» σταμάτησε να μιλάει κοιτώντας τα δαχτυλίδια στα χέρια του. «Αν σου ζητούσα να...» με κοίταξε πάλι προσπαθώντας να μιλήσει.

«Τι Χάρρυ;» τον κοίταξα με μάτια γεμάτα ελπίδα αλλά με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε και δεν έλεγε κουβέντα, οι ελπίδες έμοιαζαν παραίσθηση.