Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 40ο~

Κατέβηκα με το ασανσέρ και βγήκα από το ξενοδοχείο. Μπήκα στο πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά μου και κατευθύνθηκα προς το σταθμό λεωφορείων της πόλης. Μόλις έφτασα Λονδίνο, πήγα στο αεροδρόμιο και από εκεί έφυγα για Ελλάδα. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν κοίταξα καθόλου το κινητό μου από τη στιγμή που έφυγα. Προσπάθησα να το ξεκλειδώσω, αλλά δεν άνοιγε. Υποθέτοντας ότι τελείωσε η μπαταρία του, φόρεσα τη κουκούλα του μπουφάν μου για να μην με αναγνωρίσει κανένας και περίμενα. Μετά από αρκετές ατέλειωτες ώρες βρισκόμουν στην Ελλάδα. Είχε μεσημεριάσει, το κρύο ήταν τσουχτερό, γι' αυτό και κούμπωσα καλύτερα το μπουφάν μου. Μπήκα στο ταξί και κατευθύνθηκα προς το κεντρικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης που βρισκόταν ο μπαμπάς μου. Ρώτησα στις πληροφορίες και ανέβηκα στον όροφο που μου είπαν. Σχεδόν τρέχοντας είδα την μαμά μου να κάθεται στη καρέκλα του διαδρόμου απέναντι από τη πόρτα του δωματίου που είχαν τον μπαμπά μου.

«Μαμά!» φώναξα και χώθηκα στην αγκαλιά της.

«Κοριτσάκι μου, ήρθες!» με χάιδεψε τρυφερά στη πλάτη, ενώ δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπό μου από τη συναισθηματική φόρτιση.

«Πως είναι;» ρώτησα ανήσυχη.

«Είναι καλύτερα, ξεπέρασε το κίνδυνο! Δεν ξέρω όμως πότε θα τον αφήσουν να βγει.»

«Μαμά σήμερα είχαμε συναυλία και έφυγα! Έχω μπει σε μεγάλους μπελάδες...»

«Ο μπαμπάς σου δεν είναι σημαντικός δηλαδή για να αφήσεις μια συναυλία;» με διέκοψε υψώνοντας το τόνο της φωνής της.

«Φυσικά είναι σημαντικό μαμά, γι' αυτό και ήρθα!» ξεφύσηξα πιάνοντας το κεφάλι μου από τη πίεση που ένιωθα. «Αλλά αύριο και μεθαύριο έχουμε συναυλία στο Μάντσεστερ, δεν μπορώ να μείνω όσο θέλω.» συνέχισα ανήσυχα.

Ο γιατρός βγήκε και μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να δούμε τον μπαμπά μου, μία μία όμως. Άφησα τη μαμά μου να μπει πρώτα κι εγώ κάθισα στις καρέκλες εξουθενωμένη από τη κατάσταση. Ο μπαμπάς μου έχει μια πάθηση, κληρονομική. Η πνευμονική αρτηρία του είναι πιο μικρή από το φυσιολογικό, οι πνεύμονές του υπολειτουργούν και το ότι καπνίζει δεν τον βοηθάει ιδιαίτερα. Δεν πέρασε το απαραίτητο οξυγόνο στους πνεύμονες και αυτό τον οδήγησε στο να έχει σπασμούς και να βγαίνει αίμα από το στόμα του. Το έχει ξαναπάθει αυτό και ήμουν πάντα δίπλα του, να τον στηρίζω και να τον βοηθάω. Όταν με πήρε η μαμά μου τηλέφωνο δεν ήμουν σε θέση να σκεφτώ παραπάνω, ήθελα απλά να βρεθώ δίπλα του όσο πιο γρήγορα γινόταν. Δεν ξέρω τι θα αντικρίσω όταν ανοίξω το κινητό μου ή πως θα με αντιμετωπίσουν όταν γυρίσω στην Αγγλία, αλλά πιστεύω να καταλάβουν τη κατάστασή μου και να μην έχω προβλήματα. Στο κάτω, κάτω είναι μια συναυλία, τι θα γίνει έτσι και λείψω...