Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 50ο~

1 μήνας μετά

Ο ήχος του ξυπνητηριού γέμισε το δωμάτιό μου σήμερα το πρωί. Με δυσκολία τέντωσα το ελεύθερο χέρι μου και το έκλεισα. Αν και 9:00 το πρωί μου έκανε εντύπωση που κατάφερα και άκουσα το ξυπνητήρι, συνήθως το έκλεινε ο Χάρρυ. Αυτή τη φορά όμως ήταν αυτός που έπρεπε να σηκωθεί, οπότε πιστεύω αυτόματα 'έκλεισε τον διακόπτη' και απενεργοποίησε όλους τους άσχετους ήχους, μέσα σε αυτούς και αυτόν του ξυπνητηριού. Δυστυχώς για εκείνον και τον Λούι έπρεπε να παρευρεθούν στα εγκαίνια ενός μουσείου κλασσικής μουσικής στο Παρίσι της Γαλλίας. Κάλεσαν τους ΧΟ, χωρίς να χρειαστεί να πάμε όλοι λόγω πιθανών υποχρεώσεών μας, οπότε στείλαμε δύο εκπρόσωπους της μπάντας. Φυσικά δεν μπορούσαν να αρνηθούν αφού θα βοηθούσε στην εξάπλωση του γκρουπ, οπότε σήμερα ήταν η μέρα που έπρεπε να φύγουν. Αποτελούσε μία από τις λίγες υποχρεώσεις που είχαμε εξάλλου αυτή τη περίοδο. Ήταν ένας ξεκούραστος μήνας αφού σε λίγες μέρες θα ξεκινούσαμε τις ηχογραφήσεις νέων τραγουδιών, γυρίσματα των βίντεο κλιπ και γενικά όλη τη δουλειά που απαιτεί ένας νέος δίσκος. Μέχρι να ξεκινήσει αυτή η δύσκολη περίοδος φροντίζαμε να περνάμε καλά όλοι μαζί, με εμένα και τον Χάρρυ να συνεχίζουμε να είμαστε μαζί και πιο καλά από ποτέ.

Σήμερα που ο Χάρρυ θα έφευγε, είχαμε κανονίσει με τον Λίαμ να πάμε στο σχολείο τη Μπλερ. Ήταν ευκαιρία έτσι ώστε να μην βρεθώ σε θέση να του δίνω εξηγήσεις για το που θα είμαι σε περίπτωση που δεν πήγαινε στα εγκαίνια.

«Χαζ, ξύπνα!» τον σκούντηξα ελαφρά ενώ ταυτόχρονα κούνησα το σώμα μου μέσα στην αγκαλιά του, αλλά δεν ανταποκρίθηκε. «Πρέπει να ξυπνήσεις, θα αργήσεις!» συνέχισα όσο πιο γλυκά μπορούσα, παρατηρώντας μια κίνηση στα βλέφαρά του, πράγμα που μου φανέρωσε ότι ξύπνησε. Άρχισα να του δίνω μικρά φιλιά στο πρόσωπο με αποτέλεσμα να κερδίσω ένα μικρό χαμόγελό του μέχρι που άνοιξε τα μάτια του.

«Γίνεται να με ξυπνάς έτσι κάθε μέρα;» είπε με βραχνή φωνή, ενώ με φίλησε στο μάγουλο.

«Όχι, γιατί εγώ είμαι αυτή που δεν θέλει να σηκωθεί συνήθως!» γελάσαμε και οι δύο μαζί και πέσαμε ξανά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

«Δεν θέλω να φύγω και να σε αφήσω!» παραπονέθηκε.

«Χάρρυ, φεύγεις σήμερα και αύριο γυρνάς! Δεν θα καταλάβουμε πότε θα περάσει η μέρα.»

«Κατάλαβα, μόνο εμένα θα μου λείψεις, εσύ ούτε για αστείο.» ανασηκώθηκε βγάζοντάς με από την αγκαλιά του. Παραξενεμένη από τη ξαφνική αλλαγή της διάθεσής του, κάθισα κι εγώ δίπλα του.